Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

 Ιστορικές φωτογραφίες της περιόδου της κατοχής στην περιοχή της ΛΑΜΙΑΣ


Σας παρουσιάζουμε   μια  σειρά  Ιστορικών φωτογραφιών της περιόδου της κατοχής στην περιοχή της ΛΑΜΙΑΣ, όπως είχαν αποτυπωθεί εκείνη την εποχή σε αντιπαραβολή με τη σημερινή μορφή του χώρου,με επιμέλεια του μέλους μας και Ιστορικού Παναγιώτη Σωτηρίου

Φωτογραφία 5
Τότε και Τώρα: 1941-2018
Δύο Sturmpanzer I Bison* της 5ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας διασχίζουν το 
κάτω μέρος της Πλατείας Ελευθερίας, Λαμία, μεταξύ 18-22 Απριλίου του 1941.

Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου

Πηγή Φωτογραφιών: Πάνος Σωτηρίου, WWII History in Greece facebook pagε.
*τροποποιημένα κανόνια 15 cm sIG 33 τοποθετημένα σε σασί Panzer I Ausf. B για ταχύτερη προέλαση
************************************************
Then and Now. 1941-2018
Two Sturmpanzer I Bison* of the 5th Panzer Division at Eleftherias square, Lamia, Greece. 18-22 April 1941.

Created by Panos Sotiriou

Photos: Panos Sotiriou, WWII History in Greece facebook page

*Modified 15cm sIG 33 assault gun mounted on the chassi of a Panzer I Ausf. B


Φωτογραφία 6
Τότε και Τώρα: 1941-2018


Το Δικαστικό Μέγαρο Λαμίας μετά τον βομβαρδισμό της πόλης.
Οδός Καποδιστρίου. Μεταξύ 18-22 Απριλίου 1941.

Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου

Πηγή Φωτογραφιών: Πάνος Σωτηρίου, Luce.

Then and Now. 1941-2018

The courthouse of Lamia after the aerial bombing of the city.
Kapodistriou street.18-22 Arpil 1941.

Created by Panos Sotiriou

Photos: Panos Sotiriou, Luce.
==============================


Φωτογραφία 7
Τότε και Τώρα: 1941-2018

Γερμανικό άρμα τύπου Panzer III στην κατεστραμμένη γέφυρα του Ασωπού.
Κοντά στο χωριό Ηράκλεια, λίγα χιλιόμετρα νότια της Λαμίας, Απρίλιος 1941.

Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου

Πηγή Φωτογραφιών: Πάνος Σωτηρίου, Getty images.

Then and Now. 1941-2018

German Panzer III tank at the destroyed Bridge of Asopos.
Near Heraklia village, a few kilometers south of Lamia (Greece), April 1941.

Created by Panos Sotiriou

Photos: Panos Sotiriou, Getty images.
============================

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

 Ιστορικές φωτογραφίες της περιόδου της κατοχής στην περιοχή της ΛΑΜΙΑΣ


Σας παρουσιάζουμε   μια σειρά  Ιστορικών φωτογραφιών της περιόδου της κατοχής στην περιοχή της ΛΑΜΙΑΣ, όπως είχαν αποτυπωθεί εκείνη την εποχή σε αντιπαραβολή με τη σημερινή μορφή του χώρου,με επιμέλεια του μέλους μας και Ιστορικού Παναγιώτη Σωτηρίου

Φωτογραφία 1 ( οδό Καποδιστρίου και Λεωνίδου )
Τότε και Τώρα: 1941-2014
Panzerspahwagen Sd.Kfz.232 στη Λαμία (Ελλάδα), την 18η Απριλίου 1941.
Γωνία οδών Καποδιστρίου και Λεωνίδου.
Η βομβαρδισμένη πόλη γεμάτη ερείπια.
Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου
Πηγή Φωτογραφιών: Google maps, WWII History in Greece facebook page

Then and Now: 1941-2014
Panzerspahwagen Sd.Kfz.232 in Lamia (Greece) on
April 18th, 1941.
Corner of Kapodistriou str. and Leonidou str.
The bombed city lies in ruins.
Created by Panos Sotiriou
Photos: Google maps, WWII History in Greece facebook page
=======================================
Φωτογραφία 2
(Γωνία οδών Κουνούπη-Καραϊσκάκη, Πλατεία Λαού).
Τότε και Τώρα: 1944-2014


Η Διμοιρία γυναικών της ΕΠΟΝ του Στρατηγείου της ΧΙΙΙ Μεραρχίας ΕΛΑΣ σε παρέλαση κατά την είσοδο στη Λαμία.
Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου
Πηγή Φωτογραφιών: Google maps, WWII History in Greece facebook page
Then and Now 1944-2014
EPON female squadron of the XIII ELAS Division in a parade on entering Lamia (Greece) a few days after the city's liberation.
Corner of Kounoupi str. and Karaiskaki str. near Laou square (Πλατεία Λαού).
October 29th, 1944.
Created by Panos Sotiriou
Photos: google maps, WWII History in Greece Facebook page
ELAS (Greek People's Liberation Army)
EPON (ELAS Youth Organization)

Φωτογραφία 3
Τότε και Τώρα: 1941-2014

Ορεινοί κυνηγοί της Wehrmacht διασχίζουν το χωριό Άνω Δαμάστα, λίγα χιλιόμετρα νότια της Λαμίας (Ελλάδα)
με κατεύθυνση την Αθήνα, την 24η Απριλίου 1941.
Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου
Πηγή Φωτογραφιών: Google maps, Getty images
Then and Now. 1941-2014
Wehrmacht Gebirgsjager cross the village Ano Damasta (Άνω Δαμάστα), a few kilometers south of Lamia (Greece)
heading to Athens on April 24th, 1941.
Created by Panos Sotiriou
Photos: google maps, Getty images
================================


Φωτογραφία 4
Τότε και Τώρα: 1941-2014

Panzerspahwagen Sd.Kfz.232 εισέρχεται στη Λαμία (Ελλάδα), την 18η Απριλίου 1941.
 Γωνία οδών Γρηγορίου και Σολωμού.

Δημιουργία: Πάνος Σωτηρίου

Πηγή Φωτογραφιών: Google maps, Kaliteri Lamia facebook page

Then and Now. 1941-2011

Panzerspahwagen Sd.Kfz.232 enters Lamia (Greece) in 
April 18th, 1941. Corner of Gregory str. and Solomos str.

Created by Panos Sotiriou

Photos: google maps, Kaliteri Lamia facebook page
================================

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

                                                      23 Φεβρουαρίου 1943,        ιδρύθηκε κατά την διάρκεια της Κατοχής η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων.


Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης του αντιστασιακού και συγγραφέα Πέτρου Ανταίου, εκ των οργανωτών της ΕΠΟΝ, από το βιβλίο «Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά», του Στέλιου Κούλογλου, εκδόσεις Εστία.
Η ίδρυση της ΕΠΟΝ και η ένοπλη αντίσταση
Η δική μας γενιά είχε την ατυχία να ζήσει την προεφηβική και την εφηβική της ηλικία με το καθεστώς της φασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του 1936. Οι πρώτες πληγές της γενιάς μας ήταν η γελοιότητα αυτού του καθεστώτος με τους μελανοχίτωνες της ΕΟΝ* και με τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό, αλλά και οι τραγικές καταστάσεις, η φυλακή της Ακροναυπλίας, τα νησιά όπου έστελναν εξορία όσους αγωνίζονταν κατά της 4ης Αυγούστου. Από τότε άρχισε να ωριμάζει μέσα μας μια συμπάθεια προς τους ανθρώπους εκείνους που σήκωσαν το ανάστημά τους ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά.
Αυτό, για μας τους νέους, ήταν το πρώτο κάλεσμα. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα είδαμε έκπληκτοι ένα καταπληκτικό πράγμα: να επιστρέφουν καθημαγμένοι από τρία-τέσσερα χρόνια Ακροναυπλίας ή εξοριών οι κομμουνιστές της εποχής, φυματικοί οι περισσότεροι. Έφταναν στα τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου του 1941 στην Αθήνα και χωρίς μια ανάσα άρχισαν να μπαίνουν στον αγώνα της αντίστασης. Αυτό, πραγματικά, μας κέρδισε, ήταν η πρώτη συναισθηματική φόρτιση για να αποδεχθούμε καταρχήν τους κομμουνιστές. Εμείς, μια ομάδα νέοι από τη Μυτιλήνη, είχαμε φτιάξει μια καθαρά αντιδικτατορική ομάδα, το «Ξύπνημα» και βγάζαμε με έναν πρωτόγονο πολύγραφο το περιοδικάκι μας που επίσης λεγόταν Ξύπνημα. Η ομάδα αυτή, στην ακμή της, αποτελείτο από 50-60 ανθρώπους, φοιτητές, υπαλλήλους, εργαζόμενους.
Μέχρι την Κατοχή, η ομάδα ήταν αντιδικτατορική αλλά και αντιφασιστική, γιατί βλέπαμε και το μαύρο κύμα του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Μετά την τρίτη-τέταρτη ημέρα της Κατοχής, η ομάδα μετονομάστηκε σε Φιλική Εταιρεία Νέων, εξακολούθησε να βγάζει το ίδιο όργανο, το Ξύπνημα, και επεδίωξε από την πρώτη στιγμή να έρθει σε επαφή με τους εξόριστους. Στο τέλος της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού του 1941, εγώ αλλά και πολλοί άλλοι της γενιάς μας, ο Κώστας Λιναρδάτος, ο Κώστας Φιλίνης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Φαράκος αποκτήσαμε επαφή με τους πρώτους εξόριστους που γύριζαν από τη Φολέγανδρο στην Αθήνα. Σε αυτούς τους ανθρώπους βλέπαμε μια αύρα αγιοσύνης. Ήταν αγνοί άνθρωποι, δοσμένοι στον αγώνα. Και αυτό και μόνο το γεγονός κέρδιζε έναν έφηβο που θέλει να αγωνιστεί για το καλό.
Ακόμη και σήμερα με πληγώνει όταν διαβάζω ότι οι κομμουνιστές στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί και αποφάσισαν τελικώς να κάνουν αντίσταση στις 22 Ιουνίου του 1941, μόνον όταν χτυπήθηκε η πατρίδα τους, η Σοβιετική Ένωση. Αυτό είναι λάθος και συκοφαντία φοβερή, διότι ήδη στις 15 Μαΐου ο Πορφυρογένης* στην Κρήτη είχε γράψει ένα άρθρο για τη σύσταση πατριωτικού μετώπου κατά των κατακτητών. Δεν περίμεναν το χτύπημα των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, παρότι το αντιφασιστικό μένος των αγωνιστών ενισχύθηκε από το γεγονός αυτό, και τούτο ήταν φυσικό, δεδομένου του ρόλου που έπαιξε η Σοβιετική Ένωση σαν κύριος αντίπαλος του χιτλερισμού. Ανάμεσα στους εξόριστους ήταν και ο Αδάμ Μολυβδάς, μια ασκητική μορφή, ένας πάναγνος άνθρωπος, φυματικός, που ερχόταν στα ραντεβού μας, εκεί στην οδό Κερκύρας, στην Κυψέλη. Ο Μολυβδάς μας ενεθάρρυνε πολύ εμάς τους νεότερους.Έτσι άρχισε η οργάνωση της αντίστασης. Δημιουργήσαμε το ΕΑΜ των νέων. Μία από τις τις δέκα οργανώσεις που υπέγραψαν τη δημιουργία της ΕΠΟΝ ήταν και η Φιλική Εταιρεία.
Συνάντηση με τον Αρη Βελουχιώτη
Όλοι οι νέοι, ανάμεσά τους και εγώ, «βράζαμε» για να βγούμε στο βουνό. Ήδη είχε αρχίσει να δημιουργείται ο θρύλος του Άρη Βελουχιώτη που έφτανε στις πόλεις και μας εμψύχωνε. Το όνειρό μας ήταν να πολεμήσουμε. Φοιτητές ήμασταν, παράνομοι ήμασταν στην Αθήνα, θέλαμε, στο κάτω κάτω, ένα όπλο να πολεμήσουμε τον εχθρό. Ο καθοδηγητής μου ο Μολυβδάς μου είπε τότε: «Εσύ θα κάνεις την εισήγηση της ΕΠΟΝ». «Γιατί να κάνω εγώ την εισήγηση, αφού ο γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας είναι άλλος», είπα εγώ. «Όχι», επέμεινε ο Μολυβδάς. «Εσύ είσαι ο γραμματέας του ΕΑΜ των νέων και θέλουμε από την αρχή να δοθεί ο τόνος μιας ενιαίας οργάνωσης, όχι αποκλειστικά κομμουνιστικής. Αν κάνεις την εισήγηση και όλα πάνε καλά και τη φτιάξουμε την οργάνωση -δεν τη λέγαμε ΕΠΟΝ ακόμα, την λέγαμε Ενιαία- τότε, μπαγάσα, θα τα καταφέρεις, θα βγεις στο βουνό». Και πραγματικά έγινε η ιδρυτική διακήρυξη της ΕΠΟΝ εκεί στους Αμπελόκηπους, στο σπίτι ενός δασκάλου, του Δημητράτου, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα εκτελέστηκε. Το σπίτι αυτό βρισκόταν στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3. Σήμερα είναι εκεί ένα Μουσείο της ΕΠΟΝ, το πρώτο μουσειάκι που έχουμε επιτέλους στην Αθήνα. Πήγαν όλα καλά με την εισήγηση και φτιάξαμε την οργάνωση με μεγάλο ενθουσιασμό. Εκείνη τη βραδιά αποφασίσαμε να τη βγάλουμε Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, ΕΠΟΝ.
Στις 15 Μαρτίου του 1943 ξεκίνησα για τα βουνά, με αποστολή να πάω στον Άρη και να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ομάδα επονιτών ανταρτών για τη συμμετοχή των νέων στον ένοπλο αγώνα αλλά και για την τιμή της ΕΠΟΝ. Θα ήταν μεγάλη υπόθεση για τους φοιτητές στην Αθήνα να λένε ότι η ομάδα μας στο βουνό πολεμάει. Μετά από ορισμένες περιπέτειες έφτασα στον Άρη. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ο Άρης δεν το καλοείδε. Είχαμε και έναν αξιωματικό μαζί μας, έναν καλόκαρδο Κρητικό, που μας δούλευε και μας φώναζε ΕΟΝ, τον οποίο καταφέραμε να πείσουμε.
Ενθουσιάστηκε μάλιστα τόσο και με τους άλλους τέσσερις που ήμαστε μαζί, μια ομαδούλα από παιδιά δεκαέξι έως δεκαεννιά χρονών, που στο τέλος πήγε στον Άρη, αυτός, ένας αξιωματικός της Αλβανίας που πολέμησε θαυμάσια, και του είπε: «Θέλω να πάω με τα παιδιά». «Δεν ντρέπεσαι», λέει ο Άρης, «εσύ, ολόκληρος αξιωματικός, εδώ δεν έχουμε αξιωματικούς κι εσύ θα πας με τα παιδιά;» Τελικά και τον Άρη τον καταφέραμε, κάναμε μια πρώτη ομάδα, πήραμε αρχηγό τον Καψάλη, ο οποίος σκοτώθηκε ηρωικά στην πρώτη μεγάλη μας μάχη, πάνω στην Ήπειρο. Εκεί πολεμήσαμε δεκαπέντε παιδιά και εμποδίσαμε τους Γερμανούς από το να κάψουν ένα χωριό, τους Ασπράγγελους της Ηπείρου. Υπάρχει μια οροσειρά μπροστά από το χωριό και είχαμε πληροφορίες ότι θα έρθουν οι Γερμανοί. Το προηγούμενο βράδυ συγκεντρωθήκαμε στο χωριό, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήμαστε ενθουσιασμένοι.
Την άλλη ημέρα ήρθαν οι Γερμανοί. Βγήκαμε στα υψώματα, πάνω από το βουνό, ακροβολιστήκαμε δεκαπέντε-δεκαέξι παιδιά, με τον ανθυπολοχαγό μας, το παλικάρι της Αλβανίας να μας εμψυχώνει. Αντίκρυ οι Γερμαναράδες είχαν παρατάξει ένα τάγμα. Πολεμήσαμε. Οι Γερμανοί υποχώρησαν αλλά σκότωσαν τον στρατιωτικό διοικητή και τον καπετάνιο, τον Φρίξο, και δύο από τα παιδιά. Είναι όλοι τους θαμμένοι εκεί, στους Ασπράγγελους. Αυτή ήταν η πρώτη μας μάχη και έγινε τραγούδι, ενθουσίασε τον κόσμο. Συγκινήθηκαν οι άνθρωποι που κάποιοι νεολαίοι τότε έδωσαν το αίμα τους στα κατσάβραχα της Ηπείρου, εκεί όπου λίγα χρόνια πριν είχαν δώσει το αίμα τους άλλοι αγωνιστές. Εγώ διασώθηκα και μαζί με τα άλλα παιδιά αναπτύξαμε ένα κίνημα με την αίγλη της ΕΠΟΝ αλλά και με την υποστήριξη των οργανώσεων της ΕΠΟΝ. Μπάσαμε στην ύπαιθρο τα επονίτικα τραγούδια των φοιτητών της Αθήνας και δημιουργήσαμε ένα κίνημα μοναδικό.
Με 32.000 επονίτες αντάρτες. Ήταν ένας στρατός από νέους της ΕΠΟΝ. Φτιάξαμε ξεχωριστές οργανώσεις, λόχους και τάγματα της νεολαίας. Όλοι αυτοί που στα καπέλα τους έφεραν το ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, έγραψαν σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας. Οι κοπέλες της Κολοκυθιάς, του χωριού όπου ήταν το αρχηγείο του Άρη, μας είχαν κεντήσει σε μια σημαία το «Ελευθερία ή Θάνατος». Ήταν εκεί και ένας τσολιάς, ο Λιόλιος, που είχε καταφέρει, με χίλια βάσανα, να μάθει σάλπιγγα. Στις 13 Απριλίου του 1943, με τη σάλπιγγα και το «Ελευθερία ή Θάνατος», ξεκινήσαμε από την Κολοκυθιά μια περιοδεία ατέλειωτη σε όλη την Ελλάδα.
Η ΕΠΟΝ είχε μεγάλη συμβολή στον ένοπλο αγώνα, εξίσου σημαντική με τη μαζική δουλειά που έκανε στις πόλεις, με τις διαδηλώσεις. Χάσαμε 1.100 επονίτες αντάρτες σε μάχες. Η ΕΠΟΝ όμως δημιούργησε και ένα θαυμάσιο πολιτιστικό κίνημα, με τον Ρώτα και το θίασο της ΕΠΟΝ. Όπου πήγαιναν ομάδες ανταρτών της ΕΠΟΝ γινόταν πανηγύρι το βράδυ, γιατί πραγματικά αυτός ο πόλεμος, ο αντάρτικος, του ΕΛΑΣ, είχε τη χαρά της επανάστασης, δεν είχε τη θλίψη και την κατάρα του Εμφυλίου. Έμπαιναν οι επονίτες σε ένα χωριό και γινόταν πανζουρλισμός, ερχόταν όλο το χωριό, με τις χωριατοπούλες να μας κερνάνε ούζο, να μας περιποιούνται, να μας παίρνουν στα καταλύματα. Ήταν μια ανθοφορία του λαού μας, ήταν πολύ όμορφη αυτή η περίοδος της αντίστασής μας, όλων όσοι πολέμησαν στα βουνά, χωρίς διακρίσεις.
Η ΕΠΟΝ υπερτερούσε ίσως επειδή είχε επιπλέον και το πολιτιστικό κομμάτι. Είχαμε τις ομιλίες μας, το κοινωνικό μας όραμα, και ίσως γι’ αυτό ήμαστε πιο μαζική οργάνωση, με χιλιάδες ανθρώπους. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε κατά ομάδες -δεν μπορούσαμε να τους πάρουμε όλους στις ομάδες μας στο αντάρτικο- όλοι οι νέοι του χωριού μάς ακολουθούσαν. Και οι κοπέλες ακόμα. Τραγουδούσαμε κιόλας. Μια φορά που έπρεπε να ανεβούμε μια ανηφόρα και τα παιδιά είχαν λαχανιάσει, σταθήκαμε να ξαποστάσουμε. Σκέφτηκα ότι χωρίς τραγούδι δεν βγαίνει. Κάθισα λοιπόν και έβαλα στο ρυθμό της Σαμιώτισσας κάποια στοιχειώδη λόγια: Απάνω στα ψηλά βουνά αντάρτες επονίτες παλεύουν για τη λευτεριά χτυπώντας τους φασίστες. Έτσι βγήκε το τραγούδι αυτό.
* ΕΟΝ: Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, την οποία είχε ιδρύσει ο Ιωάννης Μεταξάς στα πρότυπα της ναζιστικής νεολαίας.
* Μιλτιάδης Πορφυρογένης: στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά
Left. gr

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

16 Φεβρουαρίου 1942, ιδρύθηκε ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ)

Ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ) ήταν το στρατιωτικό σκέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) κατά την τριπλή κατοχή της Ελλάδας. Ιδρύθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1942 κατόπιν απόφασης που είχε λάβει τον Ιανουάριο του 1942 η συγκροτηθείσα «Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή» του ΕΑΜ. Μία από τις πρώτες ομάδες που ανέλαβαν δράση από έμπειρα στελέχη του ΚΚΕ στη Θεσσαλία και Μακεδονία την εποχή εκείνη ήταν και αυτή που δραστηριοποιούταν στη Φθιώτιδα από τον Άρη Βελουχιώτη, που πολύ σύντομα ανέλαβε αρχικαπετάνιος της μεγαλύτερης και μαζικότερης αντιστασιακής οργάνωσης στην Ελλάδα, στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου[1].
Ο ΕΛΑΣ αποτελούσε εθελοντικό αντάρτικο στρατό με τριμελή διοίκηση (Καπετάνιος, Στρατιωτικός, Πολιτικός). Ο «καπετάνιος» ήταν ο αρχηγός των ανταρτών, ενώ αναλάμβανε επίσης τις επαφές με τον πληθυσμό, την επιμελητεία και τη στρατολογία. Ο «στρατιωτικός» ήταν ο αρμόδιος για το σχεδιασμό και τη διεξαγωγή των στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ ο «πολιτικός» ήταν ο αντιπρόσωπος του ΕΑΜ, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με τη τήρηση και τη διάδοση των σκοπών της οργάνωσης στους αντάρτες και στον πληθυσμό του χώρου δράσης.
Τη διοίκηση του ΕΛΑΣ ασκούσε απευθείας η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ ως τη συγκρότηση Γενικού Στρατηγείου (Μάιος 1943) με τριμελή διοίκηση από τους: στρατηγό Στέφανο Σαράφη ως στρατιωτικό αρχηγό, Άρη Βελουχιώτη ως αρχηγό των ανταρτών («καπετάνιο») και Ανδρέα Τζήμα (Βασίλης Σαμαρινιώτης), ως πολιτικό καθοδηγητή. Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ τοποθετήθηκε με την ίδια απόφαση ο στρατηγός Νεόκοσμος Γρηγοριάδης. Στο Γενικό Στρατηγείο υπάγονταν τα στρατηγεία Μακεδονίας και Θεσσαλίας και τα Γενικά Αρχηγεία Ηπείρου και Ρούμελης. Το Γενικό Αρχηγείο Πελοποννήσου εξακολούθησε να υπάγεται απευθείας στην Κεντρική Επιτροπή, όπως και ο ΕΛΑΣ της Αθήνας.
Ο εφεδρικός ΕΛΑΣ ήταν οργανωμένος επίσης κατά αρχηγεία και υπαρχηγεία, υπαγόταν στις περιφερειακές οργανώσεις του ΕΑΜ και μόνο σε περίπτωση ανάγκης μετείχε σε επιχειρήσεις του τα­κτικού ΕΛΑΣ. Παράλληλα και σε άμεση συνεργασία με τον ΕΛΑΣ των βουνών δρούσε και η ναυτική δύναμη ΕΛΑΝ (Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό). Προς το τέλος της κατο­χής, ο ΕΛΑΣ συγκρότησε την Εθνική Πολιτοφυλακή (ΕΠ). Σύμφωνα με στοιχεία που δίνει ο στρατηγός Σαράφης στο βιβλίο του Ο ΕΛΑΣ, οι ένοπλες δυνάμεις που υπάγονταν στο Γενικό Στρατηγείο αριθμούσαν το καλοκαίρι του 1943 γύρω στους 10.000 άν­δρες, ενώ τον Σεπτέμβριο του 1944 η συνολική δύναμη του ΕΛΑΣ ήταν 48.940 αξιωματικοί και οπλίτες (δεν συμπεριλαμβάνονται ο ΕΛΑΣ Αθήνας, Σάμου και Μυτιλήνης).
(από την Wikipedia)

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019


                                    74 χρόνια από τη Συμφωνία της Βάρκιζας


Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπεγράφη σαν σήμερα στη βίλα Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα Αττικής για τον τερματισμό της  αιματοχυσίας των Δεκεμβριανών και τη συμφιλίωση του ελληνικού λαού -όπως λεει στο προοίμιό της- μεταξύ των εκπροσώπων του ΚΚΕ (Γ. Σιάντου), του ΕΑΜ (Μ. Παρτσαλίδη), της ΕΛΔ (Η. Τσιριμώκου) και των εκπροσώπων της κυβέρνησης του Νικ. Πλαστήρα (Ι. Στεφανόπουλου, Π. Ράλλη και Ι. Μακρόπουλου), με την ενεργό συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις των Άγγλων Μακ Μίλαν (υπουργού Μεσογείου) και Ρ. Λήπερ (πρεσβευτή στην Αθήνα).

Η Συμφωνία είχε ως στόχους την αποκατάσταση της ενότητας του κράτους και την επαναφορά της εσωτερικής ειρήνης και πολιτικής ομαλότητας με την ανάπτυξη «ελεύθερου και ομαλού πολιτικού βίου, του οποίου κύριον χαρακτηριστικόν θα είναι ο σεβασμός της πολιτικής συνειδήσεως των πολιτών, η ειρηνική διαφώτισις και διάδοσις πολιτικών ιδεών και ο σεβασμός προς τας ελευθερίας τας οποίας ο καταστατικός χάρτης του Ατλαντικού και αι αποφάσεις της Τεχεράνης διεκήρυξαν και η συνείδησις των δι' αυτάς αγωνιζομένων λαών απεδέχθη».

Οι όροι της Συμφωνίας εξασφάλιζαν την ελεύθερη εκδήλωση των πολιτικών και κομματικών φρονημάτων, την απρόσκοπτη λειτουργία των ατομικών ελευθεριών, όπως του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι, την ελευθερία του Τύπου και την κατάργηση κάθε προηγούμενου ανελεύθερου νόμου, την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και την άρση του Στρατιωτικού Νόμου.

Σχετικά με το ακανθώδες ζήτημα της συγκρότησης Εθνικού Στρατού προβλεπόταν τακτική στρατολογία (στρατολογικές κλάσεις) με σεβασμό στα πολιτικά και κοινωνικά φρονήματα των στρατευομένων, αποστράτευση του ΕΛΑΣ και της Εθν. Πολιτοφυλακής και παράδοση του οπλισμού τους,  απόλυση των ομήρων του ΕΛΑΣ, εκκαθάριση των δημοσίων υπαλλήλων, του στρατιωτικού προσωπικού και των Σωμάτων Ασφαλείας από τους δωσιλόγους και την επαναφορά εκείνων που είχαν απομακρυνθεί λόγω της αντιστασιακής δράσης τους, καθώς επίσης και τη διενέργεια δημοψηφίσματος (βασιλεία ή δημοκρατία) εντός του έτους και τάχιστα -μετά από αυτό- εκλογές για Συντακτική Συνέλευση.

Η Συμφωνία κυρώθηκε με συνταγματική πράξη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (φύλλο 68/1965 τεύχος Α') και απέκτησε όχι απλά ισχύ νόμου, αλλά επαυξημένη συντακτική δύναμη.

Το αν έπρεπε ή όχι να υπογραφεί η Συμφωνία της Βάρκιζας με τους όρους που περιλάμβανε είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει απασχολήσει διαχρονικά την Αριστερά – και όχι μόνο - από ανώτερα κομματικά στελέχη έως τη βάση. Η συζήτηση επανέρχεται πιο έντονα σε εποχές κρίσης, οπότε η Βάρκιζα γίνεται συνώνυμο με την παράδοση της χώρας στον ταξικό εχθρό και τη συνθηκολόγηση άνευ όρων που ματαιώνει τις ελπίδες των πολλών και προμηνύει (νέα) δεινά για τις λαικές τάξεις. Κρίσεις, επικρίσεις, κριτική και αυτοκριτικές, λαθολογία και παραϊστορικές υποθέσεις του τι θα γινόταν αν. Τι θα γινόταν αν δεν είχε υπογραφεί η Βάρκιζα; Αν συνέχιζε ο ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ εναντίον των Βρετανών και της κυβέρνησης εκτός Αθήνας; Αν είχε εισακουστεί ο Άρης Βελουχιώτης; Αν ο ΕΛΑΣ δεν παρέδιδε τα όπλα.

Γοητευτικές, πράγματι, υποθέσεις με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων γνώσης. Αυτή ακριβώς η ύστερη γνώση – η γνώση ότι το Αριστερό, κομμουνιστικό, αν θέλετε ή ΕΑΜικό, αν το πάμε πλατύτερα, κίνημα υπέστη τρομοκρατικές διώξεις, επίσημη και  ανεπίσημη, υπό κρατικό μανδύα, καταστολή η οποία οδήγησε τους μισούς στα σίδερα και όσους ξέφυγαν στα βουνά και στο δεύτερο αντάρτικο, στον αιματηρό εμφύλιο, στην ήττα, την υπερορία και το παρακράτος της εθνικοφροσύνης είναι που κάνει τη Βάρκιζα τη ρίζα του κακού για την Αριστερά.

Και είναι ακριβώς αυτή η στερνή γνώση που κάνει κάποιους να  αποτυπώνουν χρόνια αργότερα, μετά την ήττα, τις διαφωνίες τους και τις εκτιμήσεις τους για το τι θα έπρεπε να είχε γίνει.

Στην Ιστορία ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε με το τι τελικά έγινε. 

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

Μάχη του Στάλινγκραντ. Η αρχή του τέλους για τους Ναζί(2 Φεβρουαρίου 1943)


Στις 23 Αυγούστου του 1942, η 14η ίλη τεθωρακισμένων των ναζί, διασπά την αμυντική γραμμή του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, αποκόβει την σοβιετική, 62η Στρατιά, από τις άλλες δυνάμεις του αμυντικού μετώπου και εφορμά προς τον Βόλγα. Ταυτόχρονα, η φασιστική αεροπορία, εξαπολύει μαζικό βομβαρδισμό της πόλης, πραγματοποιώντας πάνω από 2.000 πτήσεις, με αποτέλεσμα, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα να μετατρέπονται σε μπάζα, ή να ισοπεδώνονται εντελώς.
Τις επόμενες ώρες, πάνω από το 80% των κτιριακών υποδομών της πόλης απλώς δεν θα υπήρχαν πλέον.
‘Ηταν η τελική φάση της επίθεσης στην εμβληματική πόλη στις όχθες του Βόλγα, η οποία είχε ξεκινήσει στις 17 Ιουλίου και θα τέλειωνε στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, οπότε οι Σοβιετικοί εξαπολύουν την αντεπίθεσή τους, οι γερμανικές στρατιές περνούν σε κατάσταση άμυνας και τελικά ηττώνται και καταστρέφονται ή παραδίδονται στις 2 Φεβρουαρίου του 1943.
Η επιλογή των Σοβιετικών να φέρουν την μάχη για την υπεράσπιση της πόλης κυριολεκτικά στο εσωτερικό της και με μόνο μία αρτηρία ανεφοδιασμού των υπερασπιστών της από ένα μικρό σημείο του Βόλγα που ακόμη κρατούσε ο Κόκκινος Στρατός, είχε σαν αποτέλεσμα να γραφτούν σε όλο αυτό το διάστημα σελίδες άφταστου ηρωισμού, αναδεικνύοντας την Μάχη του Στάλινγκραντ ως μία από τις σημαντικότερες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού άνοιξε τον δρόμο για την συνολική αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού σε όλα τα μέτωπα.
Το γεωστρατηγικό πλαίσιο
Η γρήγορα προώθηση των ναζιστικών στρατιών στην σοβιετική ενδοχώρα μετά την φασιστική επίθεση της 22ης Ιουνίου του 1941 στην ΕΣΣΔ και την έναρξη της γνωστής «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» σταμάτησε βίαια έξω από την Μόσχα. Η σοβιετική αντεπίθεση, κυριολεκτικά προ των πυλών της πρωτεύουσας, τον Δεκέμβριο του 1941, απομακρύνει τις φασιστικές στρατιές σε μια ζώνη 150 - 300 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη και σταθεροποιεί το μέτωπο δεδομένης και της έλευσης του ιδιαίτερα σκληρού ρωσικού Χειμώνα.
‘Ετσι, το φασιστικό επιτελείο επεξεργάζεται την εφαρμογή του σχεδίου για την επέλαση στον σοβιετικό νότο, αφού έλιωναν τα χιόνια, με στόχο, αφενός την διάσπαση του μετώπου των αμυνομένων, αφετέρου την πρόσβαση στο πετρέλαιο του Καυκάσου. Αυτό θα σήμαινε, ταυτόχρονα, τον έλεγχο του Βόλγα, της βασικής, δηλαδή, συνδετικής αρτηρίας του ευρωπαϊκού τμήματος της ΕΣΣΔ με τις ασιατικές σοβιετικές δημοκρατίες, καθώς και την απώλεια των ενεργειακών πηγών της σοβιετικής βιομηχανίας. Ουσιαστικά, η ΕΣΣΔ θα κοβόταν στην μέση, με το «φιλέτο» να βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή.
Εξίσου σημαντική για τους ναζί θα ήταν η κατάληψη της πόλης και σε προπαγανδιστικό επίπεδο, αφού έφερε το όνομα του Στάλιν.
Οι δύο ομάδες Στρατιών, με την γενική ονομασία «Νότος», που προετοίμασε ο Χίτλερ για την επίθεση αυτή, χωρίστηκαν σε «Α» και «Β». Η ομάδα Στρατιών «Α» είχε στόχο την κατάληψη της μεγάλης βιομηχανικής πόλης του Ροστόβ επί του ποταμού Ντον και η «Β» την προέλαση στο Στάλινγκραντ.
Κορμός της «Β» ήταν η 6η Στρατιά, με διοικητή τον επιτελικό συνταγματάρχη, Φρίντριχ Πάουλους, ο οποίος, την στιγμή που αργότερα θα έπεφτε αιχμάλωτος στα χέρια των Σοβιετικών, θα αναβαθμιζόταν σε στρατάρχη από τον Χίτλερ, σε μια συμβολική κίνηση ώστε να αναγκαστεί να αυτοκτονήσει.
Κάτι το οποίο όμως δεν έκανε.
Την 6η Στρατιά συνόδευε η 4η Στρατιά τεθωρακισμένων. Με την έναρξη της επιχείρησης στις 17 Ιουλίου, η 6η Στρατιά διέθετε 270.000 στρατιώτες και αξιωματικούς, 3.000 πυροβόλα διαφόρων τύπων και 500 άρματα μάχης. Από αέρος υποστηριζόταν από 1.200 αεροπλάνα.
Ο Κόκκινος Στρατός παρέταξε 160.000 μαχητές, 2.200 πυροβόλα και 400 άρματα μάχης. Από αέρος υποστηριζόταν από 454 καταδιωκτικά και περίπου 200 βομβαρδιστικά μεγάλης εμβέλειας. Ιδιαίτερο βάρος ανέλαβαν η 62η και 64η Στρατιές που χρεώθηκαν την άμυνα στην καμπή του ποταμού Ντον, διότι από εκείνο το σημείο ήταν ο συντομότερος δρόμος προς το Στάλινγκραντ.
Από τις 23 Αυγούστου 1942
Με ανανεωμένο ηθικό από την διάσπαση της σοβιετικής 62ης Στρατιάς και από τον ανελέητο βομβαρδισμό της πόλης, οι Γερμανοί εξαπολύουν αυτό που νόμιζαν ότι θα ήταν η τελική επίθεση για την ολοκληρωτική άλωσή της.
Οι μάχες μεταφέρονται σε κάθε δρόμο και σοκάκι της πόλης και γίνονται κατά βάση σώμα με σώμα και με όποιο μέσο υπάρχει διαθέσιμο, όταν τελειώνουν οι σφαίρες και σπάνε οι ξιφολόγχες και τα μαχαίρια.
Η ιστορία τεκμηρίωσε μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες, πολυόροφα κτίρια κατέχονταν ανά όροφο από Γερμανούς και Σοβιετικούς, ταυτόχρονα.
Αναρίθμητες είναι και οι ηρωικές στιγμές, όπου τα μισογκρεμισμένα κτίρια μετατρέπονται σε πραγματικά φρούρια από τους υπερασπιστές της πόλης, αποτρέποντας απανωτές και υπεράριθμες εχθρικές επιθέσεις.
Για κάθε μέτρο, κυριολεκτικά, που προωθούνται οι ναζί, μετρούν, αναλογικά με την πρόοδο της επιχείρησης, βαρύτατες απώλειες.
Οι συνθήκες μάχης που είχαν διαμορφωθεί επέτρεψαν την εκτεταμένη χρήση και δράση των ελεύθερων σκοπευτών και από τις δύο πλευρές. Διασημότερος όλων από την Μάχη του Στάλινγκραντ είναι ο Σοβιετικός, Βασίλι Ζάιτσεφ.
Διαπιστώνοντας ότι, παρά τους προπαγανδιστικούς πανηγυρισμούς στο Βερολίνο περί του αντιθέτου και παρά το γεγονός ότι στην ουσία οι μάχες γίνονταν πάνω σε ερείπια, η πόλη δεν έπεφτε, ο Πάουλους ανασυγκροτεί τις δυνάμεις του και εξαπολύει ευρείας κλίμακας επίθεση στις 12 Σεπτεμβρίου.
‘Ηδη, οι δυνάμεις και των δύο πλευρών σε εκείνη την φάση της Μάχης έχουν ενισχυθεί εντυπωσιακά. Το σοβιετικό επιτελείο ήδη σχεδιάζει την αντεπίθεση και για τον σκοπό αυτό συγκεντρώνει στο Στάλινγκραντ δυνάμεις από όλη την γραμμή του απέραντου μετώπου.
Το αποτέλεσμα ήταν, οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού στις παραμονές της αντεπίθεσης, να έχουν φτάσει τους 1,1 εκατομμύρια στρατιώτες και αξιωματικούς, 15.000 πυροβόλα, 1.500 άρματα μάχης και πάνω από 1.300 αεροπλάνα.
Αντίστοιχα, το Βερολίνο ενίσχυσε τον Πάουλους, με την 6η Στρατιά να φτάνει τους 1,1 εκ. άνδρες, 10.200 πυροβόλα, 675 άρματα μάχης και 1.216 αεροπλάνα.
Να σημειωθεί, ότι εκτός των Γερμανών, οι φασιστικές δυνάμεις είχαν μονάδες και από άλλες χώρες του Άξονα. Έτσι, στο πλευρό των ναζί πολέμησαν στο Στάλινγκραντ δυνάμεις από την Ρουμανία, την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Κροατία, καθώς και Φινλανδοί που στρατεύτηκαν εθελοντικά.
Στις 15 Οκτωβρίου ο εχθρός καταφέρνει να φτάσει στην συνοικία του εργοστασίου τρακτέρ και στις 11 Νοεμβρίου τα γερμανικά στρατεύματα κάνουν την ύστατη προσπάθεια κατάληψης της πόλης, καταφέρνοντας να φτάσουν μέχρι τις όχθες του Βόλγα λίγο νοτιότερα του εργοστασίου «Μπαρικάντ», αλλά αυτό ήταν και το περισσότερο που κατάφεραν τελικά.
Το θρυλικό σύνθημα που διαπερνά τις γραμμές των αμυνόμενων σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές κατέστη ιστορικό: «Δεν υπάρχει γη για μας πίσω από τον Βόλγα».
Με συνεχής αντεπιθέσεις ο Κόκκινος Στρατός καθηλώνει στις θέσεις του τον εχθρό και στις 18 Νοεμβρίου οι Γερμανοί περνούν σε κατάσταση άμυνας σε όλο το μέτωπο του Στάλινγκραντ.
Τα όνειρα του Χίτλερ για τα πετρέλαια του Καυκάσου άρχισαν να μετασχηματίζονται σε εφιάλτη.
Με απανωτά χτυπήματα στις πλευρές του κύριου όγκου του εχθρικού στρατού, οι στρατιές του Νοτιο-δυτικού Μετώπου και του Μετώπου του Στάλινγκραντ του Κόκκινου Στρατού ολοκληρώνουν την περικύκλωση και κλείνουν το θανατηφόρο «δαχτυλίδι» γύρω από την 6η φασιστική Στρατιά στις 23 Νοεμβρίου του 1942.
Στον ασφυκτικό κλοιό πέφτουν 22 Μεραρχίες και πάνω από 160 άλλοι σχηματισμοί της 6ης Στρατιάς και μέρος της 4ης Στρατιάς Τεθωρακισμένων.
Συνολικά περικυκλώνονται 300.000 άνδρες, των οποίων η σωματική και ψυχολογική κατάσταση βαίνει ταχύτατα επιδεινούμενη.
Στις 12 Δεκεμβρίου, η γερμανική στρατιωτική διοίκηση επιχειρεί να απεγκλωβίσει τα περικυκλωμένα στρατεύματά της, χρησιμοποιώντας πυροβολικό από την περιοχή του χωριού, τότε, Κοτέλνικοβο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Η επίθεση του Κόκκινου Στρατού στον κεντρικό Ντον στις 16 Δεκεμβρίου αναγκάζει την γερμανική διοίκηση να εγκαταλείψει οριστικά κάθε σκέψη για απεγκλωβισμό της 6ης Στρατιάς. Μέχρι τα τέλη εκείνου του Δεκεμβρίου, τα απομεινάρια της απωθούνται κατά 200 χιλιόμετρα από το Στάλινγκραντ.
Για την ολοκληρωτική καταστροφή της 6ης Στρατιάς υιοθετείται η επιχείρηση «Δαχτυλίδι» υπό την διοίκηση του επιφανούς Σοβιετικού αντιστράτηγου, Κονσταντίν Ρακασόβσκι.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 10 Ιανουαρίου του 1943 και στις 26 Ιανουαρίου, η 21η Στρατιά ενώνεται με την 62η στην περιοχή Μαμάγιεφ. Ο εχθρός χωρίζεται στα δύο.
Στις 31 Ιανουαρίου, το νότιο τμήμα της 6ης Στρατιάς σταματά κάθε αντίσταση και ακολουθεί το βόρειο τμήμα στις 2 Φεβρουαρίου.
Στις 30 Ιανουρίου, μια μέρα πριν την παράδοση της 6ης Στρατιάς, ο Χίτλερ ενημερώνει τον Πάουλους με τηλεγράφημα ότι τον προβίβασε σε στρατάρχη. Συμπληρώνοντας με νόημα: «Μέχρι τώρα, κανένας Γερμανός στρατάρχης δεν αιχμαλωτίστηκε».
Στην τελική φάση της επιχείρησης, από τις 10 Ιανουαρίου μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου, η 6η Στρατιά μέτρησε 140.000 νεκρούς, ενώ, ακόμη 91.000 αιχμαλωτίζονται.
Οι συνολικές απώλειες του εχθρού από την έναρξη της Μάχης του Στάλινγκραντ ανήλθαν σε 1,5 εκ. στρατιώτες και αξιωματικούς, γεγονός που οδήγησε στην κήρυξη επίσημου εθνικού πένθους στην Γερμανία, για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου.
Σε πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς ανήλθαν και οι απώλειες του Κόκκινου Στρατού.
Η ενδιαφέρουσα «μοίρα» του Πάουλους
Η παράδοση του Πάουλους, αντί της μάχης μέχρι εσχάτων και της αυτοκτονίας, ήταν ένα ισχυρότατο χτύπημα για την ναζιστική προπαγάνδα. Μάλιστα, για να αποκρύψει το ντροπιαστικό γεγονός της παράδοσης 91.000 ανδρών, η γκαιμπελική προπαγανδιστική μηχανή διέδωσε ότι η 6η Στρατιά «εξοντώθηκε ολοσχερώς». Κηρύχθηκε τριήμερο πένθος και κάθε εκδήλωση ματαιώθηκε. Ακόμη και τα εστιατόρια έκλεισαν.
Μέχρι τώρα οι ιστορικοί ερίζουν για το αν αυτό συνιστούσε ένα είδος «προδοσίας», με αποκλειστικά στρατιωτικούς όρους, ή «πραγματισμού».
Το βέβαιο είναι ότι την στιγμή που ο Πάουλους αποφασίζει να παραδοθεί, η 6η Στρατιά ουσιαστικά δεν υπήρχε. Οι άνδρες της πέθαιναν συχνότερα από την εξάντληση, την πείνα και την παγωνιά παρά από τις σοβιετικές σφαίρες. Για ηθικό, ούτε λόγος. Από αυτή την άποψη κάποιοι υποστηρίζουν, ότι ο Πάουλους ουσιαστικά δεν παρέδωσε τους εναπομείναντες άνδρες του, αλλά τους έσωσε.
Τον πρώτο καιρό, οι αιχμάλωτοι Γερμανοί αξιωματικοί θεωρούν πάντα τον Πάουλους ως διοικητή τους. Ο ίδιος δήλωνε: «Είμαι και παραμένω ναζί. Κανείς δεν μπορεί να αναμένει ότι θα αλλάξω τις απόψεις μου, ακόμη κι αν απειληθώ με ισόβια φυλάκιση».
Τον Ιούλιο του 1943, σε ένα από τα στρατόπεδα Γερμανών αιχμαλώτων δημιουργούνται οι πρώτες ενώσεις αντιφασιστών, που γρήγορα θα μετεξελιχθεί στην «Ενωση Γερμανών Αξιωματικών» με αντιναζιστικά χαρακτηριστικά.
Ο Πάουλους και οι αξιωματικοί του υπογράφουν κοινή δήλωση με την οποία «αποκηρύσσουν» την κίνηση αυτή και τους πρώην συμπολεμιστές τους.
Μέσα σε ένα μήνα όμως, ξαφνικά, ο Πάουλους αφαιρεί την υπογραφή του από την κοινή δήλωση. Αμέσως μετά τον απομακρύνουν από τους άλλους αξιωματικούς και τον φυλακίζουν σε άλλη περιοχή, σε ένα πρώην σανατόριο, σε σαφώς καλύτερες συνθήκες.
Τον πιέζουν να συνεργαστεί με τις σοβιετικές αρχές. Ο Πάουλους θα αρχίζει να ταλαντεύεται από διάφορα γεγονότα, όπως το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου, την ολοκληρωτική επιστράτευση στην Γερμανία, όπου δόθηκαν όπλα ακόμη και σε ανήμπορους γερόντους και παιδιά, η καταλυτική ήττα των Γερμανών στην Μάχη του Κουρσκ, αλλά και η ένταξη στην αντιφασιστική ένωση 16 στρατηγών, ανάμεσά τους πολλών φίλων του. Ιδιαίτερα τον επηρέασε η απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ και η εκτέλεση των αξιωματικών που συμμετείχαν σε αυτήν, ανάμεσά τους και του φίλο του, αντιστράτηγου, φον Βίτσλεμπεν.
΄Ετσι, μετά από 1,5 χρόνο από την παράδοσή του, ο Πάουλους υπέγραψε δήλωση προς τους Γερμανούς αιχμαλώτους, στην οποία ανέφερε πως η Γερμανία πρέπει να απομακρύνει τον Χίτλερ, να αναλάβει νέα πολιτική διοίκηση με πρώτο στόχο την λήξη του πολέμου και την ειρηνική συνύπαρξη του Γερμανικού λαού με τους άλλους λαούς.
Από εκείνη την στιγμή ο Πάουλους διέρρηξε κάθε σχέση με το ναζιστικό παρελθόν του. Προς μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη των πρώην συναδέλφων του ναζιστών υψηλόβαθμων αξιωματικών και στελεχών, θα καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας στην Δίκη της Νυρεμβέργης.
Ο Πάουλους έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ως πολίτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, όπου και πέθανε την 1η Φεβρουαρίου του 1957, στην 14η επέτειο της καταστροφής της Στρατιάς του στο Στάλινγκραντ.
https://tvxs.gr