8η ομάδα Παρνασσίδας.

*από ανάρτηση Κώστας Μιχαλάκης

 Φυσικά δεν υπήρχαν άλλες επτά, ήταν η μοναδική αντάρτικη ομάδα που βγήκε στην περιοχή τον Ιούλιο του 1942, έναν μήνα μετά την εμφάνιση του Άρη στην Δομνίστα, Οι ανάγκες όμως της προπαγάνδας του αγώνα την ονόμασαν έτσι.
Η ομάδα είναι σίγουρο ότι ανέβηκε κατόπιν σχεδίου και αφού το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν ισχυροποιήσει τις οργανώσεις τους.
Οι αντάρτες που ανέβηκαν ήταν λίγοι, οι περισσότεροι από την Λιλαία και τα γύρω χωριά, ανάμεσα τους όμως δύο που έμελλε να γίνουν θρύλοι: Ο Νικηφόρος και ο Διαμαντής.
Ο Νικηφόρος έχει γράψει πολλά στο βιβλίο του και αξίζει να διαβαστούν από όσους δεν τα έχουν ακόμα διαβάσει.
Ο Διαμαντής δεν πρόλαβε να αφήσει γραπτά για την δράση του, όμως όλη η Ρούμελη μιλούσε και ακόμα μιλά γι' αυτόν. Επτά χρόνια αντάρτης, τον λάτρευαν οι σύντροφοι και τον εκτιμούσαν οι εχθροί του. Άπαρτα βουνά...

Υ.Γ. Φυσικά δεν μειώνω σε αξία και τους άλλους αντάρτες της ομάδας. Κάποιος πχ που ξέρει περισσότερα πρέπει να μιλήσει για τον Γιώργο Σταμάτη από την Λιλαία που σκοτώθηκε στον εμφύλιο.

*από ανάρτηση Πέτρος Δημητρίου

Μία αναφορά στο ξεκίνημα αλλά και στο φρόνημα της 8ης Ομάδας ΕΛΑΣ Παρνασσού. Η ομάδα ξεκίνησε το βράδυ της 24ης Ιουλίου 1942. Το περιστατικό είναι από την επομένη.
"Κατέβαινε όμως ένα πικρό-πικρό αγιάζι από τον Παρνασσό, φαρμάκι. Από τον κάμπο είχαμε ανεβεί κοντά στα χίλια μέτρα ύψος και είμασταν όξω κι όξω μούσκεμα στον ιδρώτα...
Χάραζε στο μεταξύ. Συνεννοηθήκαμε γρήγορα-γρήγορα. Έπρεπε να φεύγουμε από το μέρος αυτό και να περάσουμε αντίκρυ στο μεγάλο το δάσος πριν μας πάρει η μέρα. Ετοιμαστήκαμε και ξεκινάγαμε. Τότε ο Λουκάς Καθούλης είπε : «Φίλοι, μια στιγμή! Έχω τη γνώμη, αυτή τη στιγμή που σχηματίστηκε η ομάδα μας και ξεκινάει, να μπούμε στη γραμμή και να ψάλουμε τον Εθνικό μας Ύμνο, έτσι επίσημα». «Κύττα άνθρωποι – έλεγα εγώ – όλο ψάχνει και βρίσκει το μυαλό τους!». Και περιεργαζόμουν τον καινούριο αυτόν, άγνωστό μου. Στο Δαδί, μια-δυο φορές τον είχα δει μαθητής γυμνασίου, μιλούσαν με ιδιαίτερη εκτίμηση γι’ αυτόν οι μαθητές. Είχε κι αυτός τις περιπέτειές του επί Μεταξά. Ήταν κοντός, λεπτός, αυστηρός άνθρωπος και μιλούσε σκύβοντας λίγο το κεφάλι και σμίγοντας τα φρύδια του, όσο πιο σοβαρά ήταν να μιλήσει τόσο πιο πολύ έσμιγε τα φρύδια.
Μπήκαμε στη γραμμή. Θυμήθηκα ξάφνου την απλωμένη στο γυλιό φανέλλα μου κι άπλωσα και την έβγαλα από κει. Έδωσα παράγγελμα «προσοχή!» συγκρατημένα, δονημένη όμως η φωνή μου. Κι αρχίσαμε, ακούστηκαν οι φωνές μας και τις ακούγαμε πρώτοι εμείς οι ίδιοι, έκπληκτοι:

«Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
Σε γνωρίζω από την όψη
που με βια μετράει τη γη…»

Ρίγησε το δάσος γύρω, ανατριχιάσαμε κι εμείς. Και ξεκινήσαμε αμίλητοι. Είμασταν: Ο Γιάννης Αλεξάντρου (Λιλαία), ο Γιώργος Χουλιάρας (Λαμία), ο Λουκάς Καθούλης (Δαδί), ο Γιάννης Σουραβλής (Απάνω Αγόριανη), ο Γιώργος Καρούμπης (Δαδί), ο Γιώργος Τούμπας («Βασίλης» - Κουκουβίστα), ο Κώστας Αφέντης (Λιλαία), ο Γιάννης Λάζος (Λιλαία) κι εγώ.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ»- ΤΟΜΟΣ Α΄
---Το Μνημείο με τους πρωτοπόρους αντάρτες της 8ης Ομάδας είναι στο Μουσείο Γιάννη Διαμαντή, στην Λιλαία (Κάτω Αγόριανη) Παρνασσού. Οι Λάμπρος Κουμπούρας - Αχιλλέας, ο Λεωνίδας Σάσος και ο Μήτσος Σταματόπουλος (όλοι από την Αμφίκλεια/Δαδί) πρωτοπόροι και αυτοί της 8ης ομάδας, κατετάγησαν μετά από λίγες ημέρες.