Οι Γερμανοί άφησαν πίσω τους «καμένη γη»
Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και η πολιτική των αντιποίνων στη Δυτική Φθιώτιδα, 1943-1944
Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και η πολιτική των αντιποίνων στη Δυτική Φθιώτιδα, 1943-1944
*Εισήγηση του προέδρου του Σωματείου κ. Λεωνίδα Κωστόπουλου και του μέλους του Δ.Σ κας Κωνσταντίνας
στην Ημερίδα «Ανασκάπτοντας το πρόσφατο παρελθόν» στη Σπερχειάδα που διοργάνωσε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας κ Ευρυτανίας
στην Ημερίδα «Ανασκάπτοντας το πρόσφατο παρελθόν» στη Σπερχειάδα που διοργάνωσε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας κ Ευρυτανίας
Ένας Γερμανός στρατιώτης θυμάται τις «διακοπές» του στην Αθήνα…
Η αίσθησή μας ήταν ότι βρισκόμαστε σε διακοπές. Οι περισσότεροι πολεμούσαν στη Ρωσία, στο Ανατολικό μέτωπο, κι εμείς, λόγω του τραυματισμού μας, ήμαστε στην Αθήνα. Εδώ δεν νιώθαμε καθόλου φόβο, δεν είχαμε γυμνάσια ούτε την πειθαρχία του Στρατού. Η Αθήνα ήταν μια ειρηνική πόλη. Απολαμβάναμε τον γαλάζιο ουρανό της Αττικής, τον υπέροχο καιρό και το αεράκι της Αθήνας. Στην έξοδο του ξενοδοχείου μας θυμάμαι τους μικρούς λούστρους που σφύριζαν μόλις μας έβλεπαν για να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ήταν δύσκολο να αποφύγουμε τις φιλικές τους εκκλήσεις, όταν φώναζαν στα γερμανικά «Καμαράντ, να καθαρίσω τα παπούτσια;». […] Ως νεοφερμένος, ήμουν περίεργος να γνωρίσω την πόλη, τους ανθρώπους, την ιστορία, τον τρόπο ζωής τους. Όταν ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο, είχαμε μάθει την ελληνική ιστορία της αρχαιότητας και τη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας. Είχαμε μάθει για τον Θεμιστοκλή, τον νικητή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, για τον Περικλή, τον Αριστοφάνη, τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Είχαμε διδαχθεί πως ο ανθρωπισμός και η σημερινή μας δημοκρατική αντίληψη είχαν τις ρίζες τους στην προχριστιανική Αθήνα του Σόλωνα και του Κλεισθένη…
Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ούτε στα καλύτερα όνειρά μου πως μόλις δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή μου θα βρισκόμουν σε αθηναϊκό έδαφος.[…] Μπορούσαμε να μετακινηθούμε άφοβα οπουδήποτε και να πιούμε το κρασί μας μαζί με άλλους πολίτες στις αθηναϊκές ταβέρνες. Κάποιες φορές μας κερνούσαν ή μας προσκαλούσαν για ένα ποτήρι κρασί στα τραπέζια τους. Δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία για κλίμα εχθρότητας ή δυσπιστίας ανάμεσά μας. Μπορούσα βέβαια να φανταστώ πως ο πληθυσμός της χώρας οπωσδήποτε δεν ήταν χαρούμενος με την κατοχή, επειδή κάτι τέτοιο είχε περιορίσει την ελευθερία και την ποιότητα ζωής του. Ωστόσο ήταν άξιοι θαυμασμού για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν την καθημερινότητά τους. Σε τελευταία ανάλυση, οι Έλληνες στη διάρκεια της μακροχρόνιας ιστορίας τους έχουν υποστεί δουλείες και κατοχές, και παρ’ όλα αυτά τα ξεπερνούσαν όλα και έβγαιναν αναγεννημένοι- όπως, για παράδειγμα, η ελευθερία από τον οθωμανικό ζυγό.[…]
Η καταστροφική μανία της Γερμανικής κατοχής
Οι Γερμανοί άφησαν πίσω τους «καμένη γη» και μετέτρεψαν τον ελλαδικό χώρο σε «κρανίου τόπο». Κινδυνεύοντας να φανούμε γραφικοί, χρησιμοποιώντας αυτές τις γνωστές σε όλους φράσεις, θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν πιο σωστοί χαρακτηρισμοί, για να περιγράψουν τη θηριωδία των Γερμανών κατακτητών εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού.
Οι Έλληνες κατά την περίοδο της κατοχής αντιστάθηκαν στον ναζισμό μέσω του ανταρτοπόλεμου και των αντιστασιακών οργανώσεων τόσο στα χωριά όσο και μέσα στις πόλεις. Το αντάρτικο κατάφερε βαρύτατα πλήγματα στις τάξεις του εχθρού, οδηγώντας τους κατακτητές στο να επιδοθούν σε βάρβαρα αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού.
Τα γερμανικά SS και η Βέρμαχτ έπραξαν τρομερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σφαγιάζοντας αδιάκριτα άνδρες, γυναίκες παιδιά και ηλικιωμένους, πυρπολώντας ναούς και καίγοντας ολόκληρα χωριά πέραν της πείνας, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων, που πλέον είχαν γίνει καθημερινή ρουτίνα για τους Έλληνες. Η εκδικητική μανία των Ναζί απλώθηκε από τη Βόρεια Ελλάδα ως την Κρήτη. Ενενήντα (κατά άλλους μελετητές 800) είναι ο αριθμός των μαρτυρικών πόλεων και χωριών που έζησαν ώρες φρίκης και θανάτου. Άγιος Δημήτριος Ιωαννίνων, Αγριά Μαγνησίας, Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας, Αετός Μαγνησίας, Αίγιο Αχαΐας, Αμφίπολις Σερρών, Άμφισσα Φωκίδας, Ανατολικό Σελίνου Χανίων, Ανώγεια Ρεθύμνου, Βέρμιο Κοζάνης, Βιάννος Ηρακλείου, Βουκόλια Χανίων, Γαλαξίδι Φωκίδας, Γραβιά Φωκίδας, Δίστομο Βοιωτίας, Δοξάτο Δράμας, Δράμα, Έλειο Προνών Κεφαλλονιάς, Ζάρος Ηρακλείου, Θεραπνά Λακωνίας, Ιεράπετρα Λασιθίου, Καλάβρυτα Αχαΐας, Κάνδανος Χανίων, Κάρλα Μαγνησίας, Κεντρικό Ζαγόρι Ιωαννίνων, Κλεισούρα Καστοριάς, Κομμένο Άρτας, Κουρήτες Ρεθύμνου, Κρούσωνας Ηρακλείου, Λάμπη Ρεθύμνου, Λεβίδιο Αρκαδίας, Λέχοβο Φλώρινας, Λιδωρίκιο Φωκίδας, Δήμος Μουσούρων Χανίων, Μήθυμνα Χανίων, Νίκαια Αττικής, Παραμυθιά Θεσπρωτίας, Παρνασσός Φωκίδας, Πέραμα Ιωαννίνων, Πέρασμα Φλώρινας, Ποταμιά Λάρισας, Σέρβια Κοζάνης, Συβρίτος Ρεθύμνου, Τριταία Αχαΐας, Τσαριτσάνη Λάρισας, Τυλισός Ηρακλείου, Τυμπάκι Ηρακλείου, Τυμφηστός Φθιώτιδας, Υπάτη Φθιώτιδας, Χορτιάτης Θεσσαλονίκης, αναφέρονται ενδεικτικά για να γίνει κατανοητό το μένος των Γερμανών κατακτητών για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην Ευρώπη έγινε στο Κοντομαρί της Κρήτης (2 Ιουνίου 1941). Στη συνέχεια, η σφαγή της Κανδάνου Χανίων (3 Ιουνίου 1941),το ξεκλήρισμα του Κομμένου Άρτας (16 Αυγούστου 1943), το ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων Ιωαννίνων (3 Οκτωβρίου 1943),η σφαγή των Καλαβρύτων (13 Δεκέμβρη 1943),η σφαγή του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944),η σφαγή της Κλεισούρας Καστοριάς (5 Απριλίου 1944),το μακελειό του Χορτιάτη Θεσσαλονίκης (2 Σεπτεμβρίου 1944),το Μπλόκο της Κοκκινιάς (17 Αυγούστου 1944). Αιματοβαμμένες ημερομηνίες, αναγκαστικά ορόσημα στην τραγική ιστορία της γερμανικής κατοχής.
Η πολιτική των αντιποίνων για τους Γερμανούς ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα έριχναν το ηθικό όσων αντιστέκονταν στον επεκτατισμό και τη βαναυσότητα του Γ΄ Ράιχ. Τα αντίποινα τα οποία αποτελούσαν εγκλήματα πολέμου, ευθείες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Γερμανών, στο διάστημα μεταξύ Ιουνίου 1943 και Σεπτεμβρίου 1944, 30.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους όχι στη «μάχη» όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι, αλλά εντελώς άδικα σε ομαδικές εκτελέσεις και ολοκαυτώματα. Στοιχεία που κατατέθηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης εκ μέρους της Ελλάδος αναφέρουν ότι 91.000 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί στα πλαίσια της πολιτικής αντιποίνων στην Ελλάδα. Δεν μπορεί αυτός ο αριθμός να αντιμετωπιστεί ως αριθμητικό δεδομένο μιας έρευνας ούτε να μεταφραστεί σε ποσοστό επί τοις εκατό, γιατί πρόκειται για ανθρώπινες ζωές.
Σύμφωνα με τον Δορδανά (2002),τον Οκτώβριο του 1942 οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να ιδρύσουν την Επιτροπή Εγκλημάτων πολέμου, για να αποδώσουν μεταπολεμικά τις ευθύνες για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που είχαν διαπράξει οι Γερμανοί. Η δικαιολογία που έδιναν όταν ρωτούνταν για τον σκοπό των πράξεων αυτών ήταν ο εξαναγκασμός του αντιπάλου να σταματήσει να αντιστέκεται στα στρατεύματα κατοχής. «Στο επίπεδο των σχέσεων μεταξύ δύο αντίπαλων κρατών» αναφέρει ο Δορδανάς «τα αντίποινα αναφέρονταν στα μέτρα εκείνα, τα οποία μπορούσε να εφαρμόσει ένα κράτος εναντίον ενός άλλου, όταν καλούνταν να αντιμετωπίσει ενέργειες αντίθετες προς το διεθνές δίκαιο, ώστε να εξαναγκάσει τον αντίπαλο να τηρήσει το διεθνές δίκαιο. Σύμφωνα με μια άποψη, αυτή η δεύτερη μορφή συνιστά τα “αυθεντικά αντίποινα”, τα οποία στηρίζονται στο διεθνές δίκαιο, σε αντιδιαστολή με τα “μη αυθεντικά αντίποινα”, τα οποία επιβάλλονται από τις δυνάμεις Κατοχής στον άμαχο πληθυσμό εξαιτίας ενεργειών τρίτων.» Δυστυχώς τα κενά που υπήρχαν στο προπολεμικό διεθνές δίκαιο περί αυθεντικών αντιποίνων-αντιποίνων και μη αυθεντικών αντιποίνων-συλλογικών ποινών (όπως ονομάστηκαν από μελετητές), καλύφτηκαν μετά το τέλος του πολέμου με σχετικές ρυθμίσεις, όταν, δυστυχώς, οι παραβάτες τα είχαν ήδη χρησιμοποιήσει για να δρουν ανενόχλητοι και μάλιστα «νόμιμα»…
Η λογική της γερμανικής βίας
Αφού η Βέρμαχτ απέτυχε παταγωδώς να «σπάσει» τη στρατιωτική αντίσταση της Ρωσίας και την είσοδο των ΗΠΑ στο πεδίο των πολιτικό σκηνικό η Γερμανία αποφάσισαν να υιοθετήσουν μια σκληρότερη στάση απέναντι στους αντάρτες των κατεχόμενων χωρών. Κάθε έννοια ανθρώπινου δικαίου ήταν αναγκαίο να παραμεριστεί από τη στιγμή που μιλάμε για έναν «ολοκληρωτικό πόλεμο». Όσον αφορά την κατάσταση που επικρατούσε στις Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία, η διαταγή του «διοικητή Ενόπλων Δυνάμεων Νοτιοανατολικής Ευρώπης» της 28ης Οκτωβρίου 1942 προέβλεπε τα εξής: Στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης οι πολεμικές επιχειρήσεις τερματίστηκαν την προηγούμενη χρονιά, με την ήττα του γιουγκοσλαβικού και ελληνικού στρατού. Όποιος ακόμα και τώρα βρεθεί με το όπλο στα χέρια, αυτό σημαίνει ότι έχει αποφασίσει εν κρυπτώ, να βλάψει τις δυνάμεις κατοχής […]. Αυτό όμως το είδος του πολέμου αντίκειται στη Διεθνή Σύμβαση της Χάγης. Αναλόγως, λοιπόν, οι υπαίτιοι αυτού του πολέμου ανεξαρτήτως με ποια κατεύθυνση συντασσόταν, δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ως μέλη ενόπλου δύναμης […]. Όλες οι εμφανιζόμενες εχθρικές ομάδες θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να εξοντωθούν μέχρι τον τελευταίο άνδρα […]. Πρόκειται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Η υποστήριξη απόψεων, όπως η ακόλουθη «Ο ηρωισμός ενός λαού που αγαπάει την ελευθερία» είναι άτοπη. Πρόκειται για πολυτιμότατο γερμανικό αίμα. Γι’ αυτό αναμένω από κάθε διοικητή, με τη δική του συμμετοχή, να φροντίσει ώστε να εφαρμοστεί αυτή η διαταγή από τα στρατεύματα χωρίς καμιά εξαίρεση και με τα σκληρότερα μέσα».
Επιχείρηση «Kreuzotter»
Ο ιστορικός ερευνητής Χρόνης Βάρσος (2015) αναφέρει: «Την επιχείρηση θα ενίσχυαν τμήματα της 104ης μεραρχίας Ορεινών Κυνηγών (υπό το στρατηγό Hubert Lanz). Οι Γερμανικές φάλαγγες, δυνάμεως περίπου 7.000 ανδρών, με κύρια αιχμή το 18ο σύνταγμα SS, ξεκίνησαν από τη Λαμία στις 7/8 κινούμενες δυτικά κατά μήκος του άξονα Λαμίας-Αγ. Γεωργίου. Το βόρειο τμήμα ακολούθησε την κατεύθυνση Λαμία-Μακρακώμη – Βίτωλη – Πτελέα – Αγ. Γεώργιο και το νότιο την πορεία Λαμία –Σπερχειάδα – Παλαιοβράχα – Λευκάδα – Πίτσι – Αγ. Γεώργιο. Στις 7/8 πυρπολήθηκε η Μακρακώμη και εκτελέστηκαν 16 άμαχοι. Στις 8/8/44 έκαψαν στη Σπερχειάδα ό,τι είχε απομείνει από την επιδρομή της 18ης Ιουνίου, σκοτώνοντας 22 αμάχους. Στον Αγ. Γεώργιο ενώθηκαν τα 2 γερμανικά τμήματα την άλλη μέρα και αφού κατέστρεψαν το χωριό του Τυμφρηστού δολοφονώντας δεκάδες αμάχους, εισήλθαν στις 9/8 στο Καρπενήσι πυρπολώντας το και δολοφονώντας 17 κατοίκους.»
Η γερμανική κατοχή σε αριθμούς
• 42 μήνες κράτησε η γερμανική κατοχή.
• 38.960 Έλληνες τουφεκίστηκαν από τα γερμανικά αποσπάσματα.
• 12.103 Σκοτώθηκαν από σφαίρες «αδέσποτες» και άλλα στρατιωτικής φύσεως «ατυχήματα»
• 70.000 Σκοτώθηκαν σε μάχες.
• 600.000 Πέθαναν από πείνα ιδίως νέοι.
• 300.000 παιδιά πέθαναν προτού καν γεννηθούν ή κατά τη γέννα ή αμέσως μετά από την ασιτία και τις κακουχίες των μανάδων τους. Δηλαδή μία ολόκληρη γενιά
• 45.000 Έλληνες θανατώθηκαν με τρόπο οικτρό στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• 60.000 Έλληνες Εβραίοι στο θρήσκευμα πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• 200.000 Φυλακίστηκαν εκ των οποίων οι περισσότεροι πέθαναν στην φυλακή ή αμέσως μετά την απελευθέρωσή
• 1.000.000 Έλληνες προσβλήθηκαν από βαριές ασθένειες ή έμειναν δια βίου ανίκανοι.
• Άρπαξαν το 50% των μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, άλογα
• Άρπαξαν το 30% των μικρών ζώων και διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία.
• Κατέστρεψαν το 80% των σιδηροτροχιών .
• Από τις 220 ατμομηχανές των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους φεύγοντας μόνο 33.
• Από τα 312 επιβατηγά βαγόνια βούτηξαν τα 306
• Από τα 4.544 φορτηγά βαγόνια των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους 63
• Οι Γερμανοί κατακτητές πήραν τα 70% των ελληνικών παντός είδους αυτοκινήτων και κατέστρεψαν το οδικό δίκτυο της χώρας.
• Οι Γερμανοί κατακτητές ισοπέδωσαν τελείως 100.000 σπίτια και μισογκρέμισαν άλλες 50.000.
• Άρπαξαν το 73% των πλοίων της εμπορικής και επιβατικής ναυτιλίας της χώρας .
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής άδειασαν όλες τις αποθήκες και στην τελευταία γωνιά της χώρας. Άρπαξαν όλα τα δημητριακά, καπνό, σταφίδα, μπαμπάκι, λάδι, κάθε λογής τρόφιμα και αγαθά. Κατέστρεψαν αγροτικά μηχανήματα και καλλιέργειες. Γκρέμισαν γέφυρες, ανατίναξαν σταθμούς και σήραγγες. Κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας, ακόμη και τη διώρυγα της Κορίνθου. Κατέστρεψαν τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις, ανατίναξαν ορυχεία, αφάνισαν την βιομηχανία.
Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της, ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135% και η Ελλάδα της τάξεως του 170%. Η Γερμανία δηλαδή ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα μόλις τελείωσε ο πόλεμος.
Με βάση τις αποφάσεις της διεθνούς διάσκεψης των Παρισίων η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, πλην της Ελλάδας. (Λουλούδης, Η. (2012) Η Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα με αριθμούς).
Η αίσθησή μας ήταν ότι βρισκόμαστε σε διακοπές. Οι περισσότεροι πολεμούσαν στη Ρωσία, στο Ανατολικό μέτωπο, κι εμείς, λόγω του τραυματισμού μας, ήμαστε στην Αθήνα. Εδώ δεν νιώθαμε καθόλου φόβο, δεν είχαμε γυμνάσια ούτε την πειθαρχία του Στρατού. Η Αθήνα ήταν μια ειρηνική πόλη. Απολαμβάναμε τον γαλάζιο ουρανό της Αττικής, τον υπέροχο καιρό και το αεράκι της Αθήνας. Στην έξοδο του ξενοδοχείου μας θυμάμαι τους μικρούς λούστρους που σφύριζαν μόλις μας έβλεπαν για να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ήταν δύσκολο να αποφύγουμε τις φιλικές τους εκκλήσεις, όταν φώναζαν στα γερμανικά «Καμαράντ, να καθαρίσω τα παπούτσια;». […] Ως νεοφερμένος, ήμουν περίεργος να γνωρίσω την πόλη, τους ανθρώπους, την ιστορία, τον τρόπο ζωής τους. Όταν ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο, είχαμε μάθει την ελληνική ιστορία της αρχαιότητας και τη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας. Είχαμε μάθει για τον Θεμιστοκλή, τον νικητή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, για τον Περικλή, τον Αριστοφάνη, τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Είχαμε διδαχθεί πως ο ανθρωπισμός και η σημερινή μας δημοκρατική αντίληψη είχαν τις ρίζες τους στην προχριστιανική Αθήνα του Σόλωνα και του Κλεισθένη…
Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ούτε στα καλύτερα όνειρά μου πως μόλις δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή μου θα βρισκόμουν σε αθηναϊκό έδαφος.[…] Μπορούσαμε να μετακινηθούμε άφοβα οπουδήποτε και να πιούμε το κρασί μας μαζί με άλλους πολίτες στις αθηναϊκές ταβέρνες. Κάποιες φορές μας κερνούσαν ή μας προσκαλούσαν για ένα ποτήρι κρασί στα τραπέζια τους. Δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία για κλίμα εχθρότητας ή δυσπιστίας ανάμεσά μας. Μπορούσα βέβαια να φανταστώ πως ο πληθυσμός της χώρας οπωσδήποτε δεν ήταν χαρούμενος με την κατοχή, επειδή κάτι τέτοιο είχε περιορίσει την ελευθερία και την ποιότητα ζωής του. Ωστόσο ήταν άξιοι θαυμασμού για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν την καθημερινότητά τους. Σε τελευταία ανάλυση, οι Έλληνες στη διάρκεια της μακροχρόνιας ιστορίας τους έχουν υποστεί δουλείες και κατοχές, και παρ’ όλα αυτά τα ξεπερνούσαν όλα και έβγαιναν αναγεννημένοι- όπως, για παράδειγμα, η ελευθερία από τον οθωμανικό ζυγό.[…]
Η καταστροφική μανία της Γερμανικής κατοχής
Οι Γερμανοί άφησαν πίσω τους «καμένη γη» και μετέτρεψαν τον ελλαδικό χώρο σε «κρανίου τόπο». Κινδυνεύοντας να φανούμε γραφικοί, χρησιμοποιώντας αυτές τις γνωστές σε όλους φράσεις, θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν πιο σωστοί χαρακτηρισμοί, για να περιγράψουν τη θηριωδία των Γερμανών κατακτητών εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού.
Οι Έλληνες κατά την περίοδο της κατοχής αντιστάθηκαν στον ναζισμό μέσω του ανταρτοπόλεμου και των αντιστασιακών οργανώσεων τόσο στα χωριά όσο και μέσα στις πόλεις. Το αντάρτικο κατάφερε βαρύτατα πλήγματα στις τάξεις του εχθρού, οδηγώντας τους κατακτητές στο να επιδοθούν σε βάρβαρα αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού.
Τα γερμανικά SS και η Βέρμαχτ έπραξαν τρομερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σφαγιάζοντας αδιάκριτα άνδρες, γυναίκες παιδιά και ηλικιωμένους, πυρπολώντας ναούς και καίγοντας ολόκληρα χωριά πέραν της πείνας, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων, που πλέον είχαν γίνει καθημερινή ρουτίνα για τους Έλληνες. Η εκδικητική μανία των Ναζί απλώθηκε από τη Βόρεια Ελλάδα ως την Κρήτη. Ενενήντα (κατά άλλους μελετητές 800) είναι ο αριθμός των μαρτυρικών πόλεων και χωριών που έζησαν ώρες φρίκης και θανάτου. Άγιος Δημήτριος Ιωαννίνων, Αγριά Μαγνησίας, Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας, Αετός Μαγνησίας, Αίγιο Αχαΐας, Αμφίπολις Σερρών, Άμφισσα Φωκίδας, Ανατολικό Σελίνου Χανίων, Ανώγεια Ρεθύμνου, Βέρμιο Κοζάνης, Βιάννος Ηρακλείου, Βουκόλια Χανίων, Γαλαξίδι Φωκίδας, Γραβιά Φωκίδας, Δίστομο Βοιωτίας, Δοξάτο Δράμας, Δράμα, Έλειο Προνών Κεφαλλονιάς, Ζάρος Ηρακλείου, Θεραπνά Λακωνίας, Ιεράπετρα Λασιθίου, Καλάβρυτα Αχαΐας, Κάνδανος Χανίων, Κάρλα Μαγνησίας, Κεντρικό Ζαγόρι Ιωαννίνων, Κλεισούρα Καστοριάς, Κομμένο Άρτας, Κουρήτες Ρεθύμνου, Κρούσωνας Ηρακλείου, Λάμπη Ρεθύμνου, Λεβίδιο Αρκαδίας, Λέχοβο Φλώρινας, Λιδωρίκιο Φωκίδας, Δήμος Μουσούρων Χανίων, Μήθυμνα Χανίων, Νίκαια Αττικής, Παραμυθιά Θεσπρωτίας, Παρνασσός Φωκίδας, Πέραμα Ιωαννίνων, Πέρασμα Φλώρινας, Ποταμιά Λάρισας, Σέρβια Κοζάνης, Συβρίτος Ρεθύμνου, Τριταία Αχαΐας, Τσαριτσάνη Λάρισας, Τυλισός Ηρακλείου, Τυμπάκι Ηρακλείου, Τυμφηστός Φθιώτιδας, Υπάτη Φθιώτιδας, Χορτιάτης Θεσσαλονίκης, αναφέρονται ενδεικτικά για να γίνει κατανοητό το μένος των Γερμανών κατακτητών για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην Ευρώπη έγινε στο Κοντομαρί της Κρήτης (2 Ιουνίου 1941). Στη συνέχεια, η σφαγή της Κανδάνου Χανίων (3 Ιουνίου 1941),το ξεκλήρισμα του Κομμένου Άρτας (16 Αυγούστου 1943), το ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων Ιωαννίνων (3 Οκτωβρίου 1943),η σφαγή των Καλαβρύτων (13 Δεκέμβρη 1943),η σφαγή του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944),η σφαγή της Κλεισούρας Καστοριάς (5 Απριλίου 1944),το μακελειό του Χορτιάτη Θεσσαλονίκης (2 Σεπτεμβρίου 1944),το Μπλόκο της Κοκκινιάς (17 Αυγούστου 1944). Αιματοβαμμένες ημερομηνίες, αναγκαστικά ορόσημα στην τραγική ιστορία της γερμανικής κατοχής.
Η πολιτική των αντιποίνων για τους Γερμανούς ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα έριχναν το ηθικό όσων αντιστέκονταν στον επεκτατισμό και τη βαναυσότητα του Γ΄ Ράιχ. Τα αντίποινα τα οποία αποτελούσαν εγκλήματα πολέμου, ευθείες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Γερμανών, στο διάστημα μεταξύ Ιουνίου 1943 και Σεπτεμβρίου 1944, 30.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους όχι στη «μάχη» όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι, αλλά εντελώς άδικα σε ομαδικές εκτελέσεις και ολοκαυτώματα. Στοιχεία που κατατέθηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης εκ μέρους της Ελλάδος αναφέρουν ότι 91.000 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί στα πλαίσια της πολιτικής αντιποίνων στην Ελλάδα. Δεν μπορεί αυτός ο αριθμός να αντιμετωπιστεί ως αριθμητικό δεδομένο μιας έρευνας ούτε να μεταφραστεί σε ποσοστό επί τοις εκατό, γιατί πρόκειται για ανθρώπινες ζωές.
Σύμφωνα με τον Δορδανά (2002),τον Οκτώβριο του 1942 οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να ιδρύσουν την Επιτροπή Εγκλημάτων πολέμου, για να αποδώσουν μεταπολεμικά τις ευθύνες για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που είχαν διαπράξει οι Γερμανοί. Η δικαιολογία που έδιναν όταν ρωτούνταν για τον σκοπό των πράξεων αυτών ήταν ο εξαναγκασμός του αντιπάλου να σταματήσει να αντιστέκεται στα στρατεύματα κατοχής. «Στο επίπεδο των σχέσεων μεταξύ δύο αντίπαλων κρατών» αναφέρει ο Δορδανάς «τα αντίποινα αναφέρονταν στα μέτρα εκείνα, τα οποία μπορούσε να εφαρμόσει ένα κράτος εναντίον ενός άλλου, όταν καλούνταν να αντιμετωπίσει ενέργειες αντίθετες προς το διεθνές δίκαιο, ώστε να εξαναγκάσει τον αντίπαλο να τηρήσει το διεθνές δίκαιο. Σύμφωνα με μια άποψη, αυτή η δεύτερη μορφή συνιστά τα “αυθεντικά αντίποινα”, τα οποία στηρίζονται στο διεθνές δίκαιο, σε αντιδιαστολή με τα “μη αυθεντικά αντίποινα”, τα οποία επιβάλλονται από τις δυνάμεις Κατοχής στον άμαχο πληθυσμό εξαιτίας ενεργειών τρίτων.» Δυστυχώς τα κενά που υπήρχαν στο προπολεμικό διεθνές δίκαιο περί αυθεντικών αντιποίνων-αντιποίνων και μη αυθεντικών αντιποίνων-συλλογικών ποινών (όπως ονομάστηκαν από μελετητές), καλύφτηκαν μετά το τέλος του πολέμου με σχετικές ρυθμίσεις, όταν, δυστυχώς, οι παραβάτες τα είχαν ήδη χρησιμοποιήσει για να δρουν ανενόχλητοι και μάλιστα «νόμιμα»…
Η λογική της γερμανικής βίας
Αφού η Βέρμαχτ απέτυχε παταγωδώς να «σπάσει» τη στρατιωτική αντίσταση της Ρωσίας και την είσοδο των ΗΠΑ στο πεδίο των πολιτικό σκηνικό η Γερμανία αποφάσισαν να υιοθετήσουν μια σκληρότερη στάση απέναντι στους αντάρτες των κατεχόμενων χωρών. Κάθε έννοια ανθρώπινου δικαίου ήταν αναγκαίο να παραμεριστεί από τη στιγμή που μιλάμε για έναν «ολοκληρωτικό πόλεμο». Όσον αφορά την κατάσταση που επικρατούσε στις Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία, η διαταγή του «διοικητή Ενόπλων Δυνάμεων Νοτιοανατολικής Ευρώπης» της 28ης Οκτωβρίου 1942 προέβλεπε τα εξής: Στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης οι πολεμικές επιχειρήσεις τερματίστηκαν την προηγούμενη χρονιά, με την ήττα του γιουγκοσλαβικού και ελληνικού στρατού. Όποιος ακόμα και τώρα βρεθεί με το όπλο στα χέρια, αυτό σημαίνει ότι έχει αποφασίσει εν κρυπτώ, να βλάψει τις δυνάμεις κατοχής […]. Αυτό όμως το είδος του πολέμου αντίκειται στη Διεθνή Σύμβαση της Χάγης. Αναλόγως, λοιπόν, οι υπαίτιοι αυτού του πολέμου ανεξαρτήτως με ποια κατεύθυνση συντασσόταν, δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ως μέλη ενόπλου δύναμης […]. Όλες οι εμφανιζόμενες εχθρικές ομάδες θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να εξοντωθούν μέχρι τον τελευταίο άνδρα […]. Πρόκειται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Η υποστήριξη απόψεων, όπως η ακόλουθη «Ο ηρωισμός ενός λαού που αγαπάει την ελευθερία» είναι άτοπη. Πρόκειται για πολυτιμότατο γερμανικό αίμα. Γι’ αυτό αναμένω από κάθε διοικητή, με τη δική του συμμετοχή, να φροντίσει ώστε να εφαρμοστεί αυτή η διαταγή από τα στρατεύματα χωρίς καμιά εξαίρεση και με τα σκληρότερα μέσα».
Επιχείρηση «Kreuzotter»
Ο ιστορικός ερευνητής Χρόνης Βάρσος (2015) αναφέρει: «Την επιχείρηση θα ενίσχυαν τμήματα της 104ης μεραρχίας Ορεινών Κυνηγών (υπό το στρατηγό Hubert Lanz). Οι Γερμανικές φάλαγγες, δυνάμεως περίπου 7.000 ανδρών, με κύρια αιχμή το 18ο σύνταγμα SS, ξεκίνησαν από τη Λαμία στις 7/8 κινούμενες δυτικά κατά μήκος του άξονα Λαμίας-Αγ. Γεωργίου. Το βόρειο τμήμα ακολούθησε την κατεύθυνση Λαμία-Μακρακώμη – Βίτωλη – Πτελέα – Αγ. Γεώργιο και το νότιο την πορεία Λαμία –Σπερχειάδα – Παλαιοβράχα – Λευκάδα – Πίτσι – Αγ. Γεώργιο. Στις 7/8 πυρπολήθηκε η Μακρακώμη και εκτελέστηκαν 16 άμαχοι. Στις 8/8/44 έκαψαν στη Σπερχειάδα ό,τι είχε απομείνει από την επιδρομή της 18ης Ιουνίου, σκοτώνοντας 22 αμάχους. Στον Αγ. Γεώργιο ενώθηκαν τα 2 γερμανικά τμήματα την άλλη μέρα και αφού κατέστρεψαν το χωριό του Τυμφρηστού δολοφονώντας δεκάδες αμάχους, εισήλθαν στις 9/8 στο Καρπενήσι πυρπολώντας το και δολοφονώντας 17 κατοίκους.»
Η γερμανική κατοχή σε αριθμούς
• 42 μήνες κράτησε η γερμανική κατοχή.
• 38.960 Έλληνες τουφεκίστηκαν από τα γερμανικά αποσπάσματα.
• 12.103 Σκοτώθηκαν από σφαίρες «αδέσποτες» και άλλα στρατιωτικής φύσεως «ατυχήματα»
• 70.000 Σκοτώθηκαν σε μάχες.
• 600.000 Πέθαναν από πείνα ιδίως νέοι.
• 300.000 παιδιά πέθαναν προτού καν γεννηθούν ή κατά τη γέννα ή αμέσως μετά από την ασιτία και τις κακουχίες των μανάδων τους. Δηλαδή μία ολόκληρη γενιά
• 45.000 Έλληνες θανατώθηκαν με τρόπο οικτρό στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• 60.000 Έλληνες Εβραίοι στο θρήσκευμα πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• 200.000 Φυλακίστηκαν εκ των οποίων οι περισσότεροι πέθαναν στην φυλακή ή αμέσως μετά την απελευθέρωσή
• 1.000.000 Έλληνες προσβλήθηκαν από βαριές ασθένειες ή έμειναν δια βίου ανίκανοι.
• Άρπαξαν το 50% των μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, άλογα
• Άρπαξαν το 30% των μικρών ζώων και διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία.
• Κατέστρεψαν το 80% των σιδηροτροχιών .
• Από τις 220 ατμομηχανές των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους φεύγοντας μόνο 33.
• Από τα 312 επιβατηγά βαγόνια βούτηξαν τα 306
• Από τα 4.544 φορτηγά βαγόνια των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους 63
• Οι Γερμανοί κατακτητές πήραν τα 70% των ελληνικών παντός είδους αυτοκινήτων και κατέστρεψαν το οδικό δίκτυο της χώρας.
• Οι Γερμανοί κατακτητές ισοπέδωσαν τελείως 100.000 σπίτια και μισογκρέμισαν άλλες 50.000.
• Άρπαξαν το 73% των πλοίων της εμπορικής και επιβατικής ναυτιλίας της χώρας .
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής άδειασαν όλες τις αποθήκες και στην τελευταία γωνιά της χώρας. Άρπαξαν όλα τα δημητριακά, καπνό, σταφίδα, μπαμπάκι, λάδι, κάθε λογής τρόφιμα και αγαθά. Κατέστρεψαν αγροτικά μηχανήματα και καλλιέργειες. Γκρέμισαν γέφυρες, ανατίναξαν σταθμούς και σήραγγες. Κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας, ακόμη και τη διώρυγα της Κορίνθου. Κατέστρεψαν τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις, ανατίναξαν ορυχεία, αφάνισαν την βιομηχανία.
Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της, ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135% και η Ελλάδα της τάξεως του 170%. Η Γερμανία δηλαδή ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα μόλις τελείωσε ο πόλεμος.
Με βάση τις αποφάσεις της διεθνούς διάσκεψης των Παρισίων η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, πλην της Ελλάδας. (Λουλούδης, Η. (2012) Η Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα με αριθμούς).
Λεηλασίες και καταστροφές των μνημείων από τις κατοχικές δυνάμεις
Το Υπουργείο Ανοικοδομήσεως αναφέρει σχετικά με το θέμα των καταστροφών που προκάλεσαν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής: «όλους σχεδόν τους αρχαιολογικούς τόπους τούς κατέλαβαν οι δυνάμεις του εχθρού και σε πολλούς προκάλεσαν σημαντικές καταστροφές, γιατί έκλεψαν, κατέστρεψαν, έκτισαν πυροβολικά και έργα, χωρίς να σέβονται τίποτε. Οι Γερμανοί προκάλεσαν καταστροφές σε 87 αρχαιολογικούς ή ιστορικούς χώρους, οι Ιταλοί σε 39 και οι Βούλγαροι σε 3. Σήμερα, μερικοί σημαντικοί αρχαιολογικοί τόποι, όπως της Βάρης, της Δημητριάδος ή του Παλαιοκάστρου Κρήτης, δεν υπάρχουν. Έγιναν, όμως, και αυθαίρετες ανασκαφές, που προκάλεσαν την καταστροφή και την κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών. Ό,τι βρήκαν στις ανασκαφές αυτές, οι κατακτητές το πήραν μαζί τους και μας μένει ακόμα άγνωστο. Τέτοιες καταστροφές έγιναν από Γερμανούς σε 24 τόπους και από Ιταλούς σε 2. Σημαντικές ήταν και οι κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών. Οι Γερμανοί, ειδικότερα, έκλεψαν αρχαιότητες από 42 μουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους .Οι Ιταλοί έκλεψαν αρχαιότητες από 33 μουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους. Οι Βούλγαροι από 9 μουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους».
Η μόνη πικρή αλήθεια για τις πολεμικές αποζημιώσεις (του Μανώλη Γλέζου)
Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ο Ελληνικός Λαός κατάφερε την πρώτη ήττα στον Άξονα. Ο Χίτλερ τότε με μια στρατιά 500 χιλιάδων στρατιωτών εισβάλλει και κατακτά την Ελλάδα. Η ηρωική όμως αντίσταση του Ελληνικού Λαού ανάτρεψε όλα του τα σχέδια. Τη στρατιά του Χίτλερ συνόδευε ένα οικονομικό επιτελείο, το οποίο αμέσως επέπεσε εναντίον της εθνικής μας οικονομίας. Άρπαξε το 51% των μετοχών σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και στις τράπεζες. Επιπλέον προέβη στην κατάσχεση του 10% της αγροτικής παραγωγής. Εκτός από αυτά, κατάσχεσε όλα τα ασημένια, νικέλινα και χάλκινα νομίσματα, τα έλιωσε και πέτυχε να πάρει 19 τόνους ασήμι, 71,10 τόνους χαλκό, 10 τόνους νικέλιο και 1,51 τόνους ψευδάργυρο. Υποχρέωσε επίσης τον σκλαβωμένο λαό να διατρέφει τον στρατό κατοχής: 500 χιλιάδες Γερμανούς στρατιώτες, 250 χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες και 60 χιλιάδες Βούλγαρους. Αλλά και τον γερμανικό στρατό της Αφρικής.
Το Υπουργείο Ανοικοδομήσεως αναφέρει σχετικά με το θέμα των καταστροφών που προκάλεσαν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής: «όλους σχεδόν τους αρχαιολογικούς τόπους τούς κατέλαβαν οι δυνάμεις του εχθρού και σε πολλούς προκάλεσαν σημαντικές καταστροφές, γιατί έκλεψαν, κατέστρεψαν, έκτισαν πυροβολικά και έργα, χωρίς να σέβονται τίποτε. Οι Γερμανοί προκάλεσαν καταστροφές σε 87 αρχαιολογικούς ή ιστορικούς χώρους, οι Ιταλοί σε 39 και οι Βούλγαροι σε 3. Σήμερα, μερικοί σημαντικοί αρχαιολογικοί τόποι, όπως της Βάρης, της Δημητριάδος ή του Παλαιοκάστρου Κρήτης, δεν υπάρχουν. Έγιναν, όμως, και αυθαίρετες ανασκαφές, που προκάλεσαν την καταστροφή και την κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών. Ό,τι βρήκαν στις ανασκαφές αυτές, οι κατακτητές το πήραν μαζί τους και μας μένει ακόμα άγνωστο. Τέτοιες καταστροφές έγιναν από Γερμανούς σε 24 τόπους και από Ιταλούς σε 2. Σημαντικές ήταν και οι κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών. Οι Γερμανοί, ειδικότερα, έκλεψαν αρχαιότητες από 42 μουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους .Οι Ιταλοί έκλεψαν αρχαιότητες από 33 μουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους. Οι Βούλγαροι από 9 μουσεία ή αρχαιολογικούς χώρους».
Η μόνη πικρή αλήθεια για τις πολεμικές αποζημιώσεις (του Μανώλη Γλέζου)
Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ο Ελληνικός Λαός κατάφερε την πρώτη ήττα στον Άξονα. Ο Χίτλερ τότε με μια στρατιά 500 χιλιάδων στρατιωτών εισβάλλει και κατακτά την Ελλάδα. Η ηρωική όμως αντίσταση του Ελληνικού Λαού ανάτρεψε όλα του τα σχέδια. Τη στρατιά του Χίτλερ συνόδευε ένα οικονομικό επιτελείο, το οποίο αμέσως επέπεσε εναντίον της εθνικής μας οικονομίας. Άρπαξε το 51% των μετοχών σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και στις τράπεζες. Επιπλέον προέβη στην κατάσχεση του 10% της αγροτικής παραγωγής. Εκτός από αυτά, κατάσχεσε όλα τα ασημένια, νικέλινα και χάλκινα νομίσματα, τα έλιωσε και πέτυχε να πάρει 19 τόνους ασήμι, 71,10 τόνους χαλκό, 10 τόνους νικέλιο και 1,51 τόνους ψευδάργυρο. Υποχρέωσε επίσης τον σκλαβωμένο λαό να διατρέφει τον στρατό κατοχής: 500 χιλιάδες Γερμανούς στρατιώτες, 250 χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες και 60 χιλιάδες Βούλγαρους. Αλλά και τον γερμανικό στρατό της Αφρικής.
Ο ελληνικός λαός υπέστη μια πρωτόφαντη τραγωδία, τέτοιας μορφής σε έκταση και ένταση, η οποία δεν προσομοιάζει με καμιά άλλη χώρα. Είναι η μοναδική που, όταν τέλειωσε η Κατοχή, είχε λιγότερο πληθυσμό από τότε που άρχισε. Η Ελλάδα απώλεσε το 13,5% του πληθυσμού της. Η ΕΣΣΔ το 10%. Η Πολωνία το 8%. Η Γιουγκοσλαβία το 6%. Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί άρπαξαν από τη χώρα μας αρχαιολογικούς θησαυρούς και έργα τέχνης αμύθητης αξίας.
Τις τεράστιες αυτές καταστροφές οι Διεθνείς Κανόνες Δικαίου επιβάλλουν στη χώρα εισβολής και κατοχής να τις επανορθώσει. Τον Φεβρουάριο του 1946, συνήλθε στο Παρίσι η 19μελής Διασυμμαχική Επιτροπή και καταλόγισε τι οφείλει κάθε χώρα του Άξονα σε κάθε χώρα που κατέκτησε. Για τη Γερμανία προσδιόρισε ότι πρέπει να πληρώσει στην Ελλάδα 7 δισ. 100 εκατομμύρια δολάρια, αγοραστικής αξίας του 1938. Αυτό το ποσό είναι καθορισμένο, καταγραμμένο, γνωστοποιημένο, αναμφισβήτητο. Κανένας δεν μπορεί να το αλλοιώσει, να το διαγράψει, να το αμφισβητήσει. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Η Γερμανία οφείλει να το καταβάλλει ως επανορθώσεις, για την καταστροφή που επέφερε στην οικονομία της Ελλάδας.
Το κατοχικό δάνειο της Ελλάδας προς τη Γερμανία «προέκυψε» από το γεγονός ότι οι κατακτητές, για να είναι «νομότυποι», όφειλαν τα ποσά που άρπαζαν να μην ξεπερνούν τη δυνατότητα της οικονομίας της χώρας μας, όπως προσδιόριζε η Συμφωνία της Χάγης το 1909. Γι’ αυτό την αρπαγή αυτή τη «νομιμοποίησαν» ως... δάνειο της Ελλάδας προς τη Γερμανία. Το ύψος του αναγκαστικού δανείου, που εκταμιεύθηκε από 1 Ιανουαρίου 1942, ανέρχεται σε 3 δισ. 500 εκατ. δολάρια, αγοραστικής αξίας του 1938, χωρίς τους τόκους. Δηλαδή 54 δισεκατομμύρια δολάρια. Σημειωτέον ότι προς το τέλος της Κατοχής οι Γερμανοί κατέβαλαν 3 δόσεις. Μερικοί αμφισβητούν τα ποσά αυτά, διότι είναι δύσκολη η μετατροπή της δραχμής σε μάρκα και των μάρκων σε δολάρια. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε να γίνει νέα έρευνα, νέος υπολογισμός, και πάλι δεν χρειάζεται πολύς χρόνος, ούτε αυτό μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για την καθυστέρηση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών. Και βέβαια το αναγκαστικό δάνειο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει η Γερμανία, διότι το Γ΄ Ράιχ ήδη είχε αρχίσει να το αποπληρώνει.
Ως τώρα, οι ελληνικές κυβερνήσεις έλεγαν ότι «δεν παραιτούμεθα των αξιώσεών μας, αλλά απαιτείται η κατάλληλη συγκυρία για να διεκδικήσουμε», και φυσικά δεν ήρθε ποτέ... αυτή η συγκυρία! Δεν διεκδίκησαν ποτέ και τίποτα! Αυτά στο παρελθόν. Οι νεώτερες κυβερνήσεις δεσμεύτηκαν ενώπιον του Κοινοβουλίου ότι θα διεκδικήσουν τις οφειλές, αλλά χρειάζεται νομική προετοιμασία. Για ποιο λόγο; Για να προσφύγουμε στα Διεθνή Δικαστήρια. Η Γερμανία θέλει να προσφύγουμε, και όχι να διεκδικήσουμε. Διεκδίκηση απαιτείται! Αξίωση από την κυβέρνηση της Γερμανίας! Η εμπειρία αυτό δείχνει, και γι’ αυτό η Γερμανία δεν έχει υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τη Ελλάδα. Αν υπογραφεί συνθήκη Ειρήνης, είναι υποχρεωμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Γιατί, λοιπόν, δεν απαιτούμε τη συνθήκη Ειρήνης; Η απαξιωτική, υποτιμητική και περιφρονητική, ως και απάνθρωπη, συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι έχει δώσει επανορθώσεις σε όλες τις χώρες που κατέκτησε, εκτός από την Ελλάδα. Επίσης εξεπλήρωσαν τα αναγκαστικά δάνεια τα οποία σύνηψαν με την Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία. Γιατί εξαιρούν την Ελλάδα; Γιατί ΠΟΤΕ οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν διεκδίκησαν τα οφειλόμενα! Αυτή είναι η μόνη αλήθεια! Η πικρή αλήθεια...»
Βιβλιογραφία
Χονδροματίδης Ι. (2018) Η Αθήνα της κατοχής μέσα από τα μάτια ενός Γερμανού στρατιώτη (1943-1944), Ιστορία Εικονογραφημένη (600): 60-71
Λουλούδης, Η. (2012) Η Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα με αριθμούς
https://rethemnosnews.gr/…/%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC…/
Βάρσος, Χ. (2015) 5-31 Αυγούστου 1944: Η μεγάλη γερμανική εκκαθαριστική επιχείρηση «Kreuzotter» (Έχιδνα) στην κεντρική Ρούμελη.
http://www.mag24.gr/5-31-avgoustou-1944-megali-germaniki-e…/
Δορδανάς Σ. (2002) Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία (1941-1944), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)
Γλέζος Μ. Η μόνη πικρή αλήθεια για τις πολεμικές αποζημιώσεις (2014)
https://tvxs.gr/…/i-moni-pikri-alitheia-gia-tis-polemikes-a…
Καλογρηάς Β. (2010) Τα αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στην Ελλάδα 1941-1944, Γερμανικές αποζημιώσεις: Το κόστος της Κατοχής σε αίμα και χρήμα (Ε Ιστορικά):116-117
Χονδροματίδης Ι. (2018) Η Αθήνα της κατοχής μέσα από τα μάτια ενός Γερμανού στρατιώτη (1943-1944), Ιστορία Εικονογραφημένη (600): 60-71
Λουλούδης, Η. (2012) Η Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα με αριθμούς
https://rethemnosnews.gr/…/%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC…/
Βάρσος, Χ. (2015) 5-31 Αυγούστου 1944: Η μεγάλη γερμανική εκκαθαριστική επιχείρηση «Kreuzotter» (Έχιδνα) στην κεντρική Ρούμελη.
http://www.mag24.gr/5-31-avgoustou-1944-megali-germaniki-e…/
Δορδανάς Σ. (2002) Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία (1941-1944), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)
Γλέζος Μ. Η μόνη πικρή αλήθεια για τις πολεμικές αποζημιώσεις (2014)
https://tvxs.gr/…/i-moni-pikri-alitheia-gia-tis-polemikes-a…
Καλογρηάς Β. (2010) Τα αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στην Ελλάδα 1941-1944, Γερμανικές αποζημιώσεις: Το κόστος της Κατοχής σε αίμα και χρήμα (Ε Ιστορικά):116-117
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου